Polygoon sentiment

Iedere keer als ik met de sneltram Amstelveen nader, luister ik gefascineerd naar de stem van Philip Bloemendal. De voormalig presentator van het polygoon journaal is reeds drie jaar overleden, maar zijn stem is nog steeds fris te horen. "De volgende halte is World Trade Center" zegt hij in overdreven duidelijk Engels. Vroeger werden voor iedere speelfilm, in iedere bioscoop korte "polygoon"  Journaals uitgezonden. Het waren uitzendingen waarin Nederland in het zonnetje werd gezet. Het gaf ons kijkers een prettig gevoel, vlak voordat de eigenlijke film begon. Achteraf gezien zou je dat een "oranje" gevoel kunnen noemen. Ik heb ooit een jongentje in de sneltram proberen wijs te maken dat er echt een man in de tram zat die iedere keer de haltes omriep. Na een half uur gaf ik het op, hij weigerde me te geloven. Om half twaalf  's avonds belde ik aan bij mijn ouderlijk huis. Mijn vader deed open. "Waarom wil je toch zo graag die Maxima zien?" vroeg hij zich geërgerd af. "Je bent toch geen wijf. Ga toch voetbal kijken of zo". Ik sliep die nacht in mijn éénpersoonsbed in mijn voormalige "kinderkamer".  Ik was toch lichtelijk onrustig voor de grote dag en sliep slecht. Tijdens het ontbijt rook mijn vader mijn "caractére" aftershave. "Wat heb je veel opgedaan" mopperde hij. "Ik kan mijn eten niet ruiken!" Tijd om voor mij om naar Amsterdam te gaan.
 

Het Mekka van het noorden

Vol spanning liep ik opnieuw de sneltram tegemoet. Het was  erg mooi weer. De zon scheen zo fel als hij kon voor februari. De sneltram was vrijwel leeg. Vreemd. Ter hoogte van het Waterlooplein ging ik er uit. Ik had slechts  twee meisjes met een kroontje op kunnen ontdekken. Zelfs de Nieuwe Hoogstraat was erg rustig. Op de Dam ging ik snel naar het toilet  in de Bijenkorf. Inmiddels zag ik overal mensen met oranje sjaaltjes. Ze werden gratis uitgedeeld en ik deed er zelf ook één om.  Toch bekroop me het benauwende gevoel alsof ik onderdeel was geworden  van een soort EO-landdag.  Ik besloot een grachten wandeling te gaan maken. Amsterdam was dezelfde niet. De combinatie van stilte, laag februari licht en slagschaduwen gaf het een "magisch-realistische" sfeer. Ik waande me in een ander tijdperk. Het leek alsof de neurotische mensenstorm die normaal door Amsterdam waait, speciaal was gaan liggen uit respect voor de komende gebeurtenissen. Op het Rokin stonden grote video-schermen met Maxima in de kerk. Zonder geluid en dan nog met de felle zon er op. Er  bleef niet veel van over. Publiek om er na te kijken was er ook al niet. 
 

The Queen of Sheba

Op het "witte" Koningsplein speelde een punkband. Aardig. De boodschap van demonstranten ontging mij nu volledig. Ik zag een "kraker" met een tekst op zijn rug "Ik feest vandaag niet mee!". "Waarom ben je hier dan?", dacht ik. “Dit is toch een feest? ". Het Spui was te vol. Ik liep via een steegje naar het begin van de Nieuwezijds Voorburgwal. Het kon nu niet lang meer duren of de gouden koets zou arriveren. Het lange wachten zou worden beloond. Wellicht zou ik oogcontact krijgen met "la Maxima"? Het was een vrij smalle straat en ik had goed uitzicht. Als eerste verschenen lange rijen soldaten. Een aantal droegen een machine geweer op hun schouder. "Zouden ze geladen zijn?" vroeg ik me af.  Daar was de koets. Ik zag Maxima daadwerkelijk zitten en dichterbij komen. Ze lachte, was mooi en fragiel. Vlak voordat we oogcontact konden krijgen keek ze de andere kant op. Het leek net een lief aapje achter een raam. De straat viel even stil.  Ze was vanwege het glas ook al niet te horen. Ik wilde haar ineens helpen. Maar hoe? Ze leek heel vrolijk. Was mijn hulp dan wel nodig? Een paar seconden later was de gouden koets alweer uit zicht.  Ik  had het gevoel een heilige te hebben gezien. Voldaan verliet ik onze koninklijke hoofdstad. Zij die onze nieuwe prinses meer dan warm had ontvangen.