|
Het was tijdens een zakendinertje waarbij ik mijn aandacht verloor van
mijn voorspelbare tafelgenoot. Eén geluk had ik wel, hij was ook
totaal niet geïnteresseerd in mij. We zaten een in een soort herberg.
Aan een andere tafel zaten 12 nette mannen . Ze droegen allemaal een antraciet
kleurig kostuum. Antraciet grijs. Vrij vertaald; kolengrijs. Ik heb 5 jaar
geleden een heel mooi, extrema duur pak gekocht. Ik draag het nooit. Alleen
bij bijzondere gelegenheden. Het is "antraciet grijs". Wist ik 5 jaar geleden
veel dat deze formele rotkleur zo vreselijk in de mode zou raken. De groep
bestond uit vrij jonge mannen van rond de dertig. De kale, dikke manager
van vijftig deed mij aan Michael Gambon*) denken. Als hij een grapje maakte,
lachte iedereen keihard met hem mee, de zogeheten broodlach. De grijs ge-uniformeerden
zaten continu in een stijve, ouderwetse houding. Een soort
"Staalmeesters" maar dan zonder de grote, witte kragen. Michael Gambon
was onverstoorbaar opgewekt. Hij begon zelfs pijp te roken, merkte
dat ik steeds naar hem keek, maar reageerde niet. Zijn groep vertok
net voor ons. Michael Gambon moest alles betalen (met een creditcard
op rekening van de zaak ongetwijfeld). Bij de uitgang groette hij
mij onverwachts. En ik hem. Als vanzelf sprekend. Plotseling mocht ik hem.
Hij was gewoon aardig. Terwijl hij stond af te rekenen riep een ondergeschikte
naar hem; "Lukt het? " of iets dergelijks. Michael Gambon kon er niet om
lachen want hij wilde zo snel mogelijk weg. Toch moest hij wel doen alsof
hij het leuk vond want dat hoort bij zijn werk.
*) Sir Michael Gambon.
Britse klasse acteur. Ondermeer bekend van de televisie serie "The singing
detective en de film "The cook, the thief,
|