|
Door een stroomstoring bij de NS was ik verplicht om terug te fietsen van Amsterdam naar Utrecht. Ik had helaas al een treinkaartje en een duur fietskaartje gekocht. Om 21.30 kwam ik in Breukelen aan. Na 70 kilometer kon ik wel een hapje gebruiken. Eén patat met dubbele mayonaise, een hamburger speciaal, een bereklauw met satehsaus en blikje cola-light. "Hier komen zeker veel Utrechters?" vroeg ik aan de snackbarhouder. "Euh, dan valt wel mee, de meeste klanten komen van Breukelen en omstreken. Mensen uit Utrecht komen niet helemaal hier heen voor hun patatje. Ja, in de zomer zijn ze hier wel". Ineens besefte ik de irrelevantie van mijn vraag. Ik was de enige klant en de snackbarhouder vond het wel leuk om even te praten. "Oh ja, soms komen er klanten speciaal uit Loenen voor mijn RAS patat". Ik zei maar niet dat ik nog nooit RAS patat had geproefd. De bestelling was klaar. De man bracht het netjes aan mijn tafel terwijl ik de Privé door las. "Brigitte Schuurman kleedt zich als een karakter uit Grease". “Tja, zoveel mensen zoveel meningen” dacht ik maar. Ben ik even blij dat ze mij nog geen wereldburger noemen. Ik zou niet weten wat ik dan voor kleren zou moeten dragen. Ik ben er altijd stellig van overtuigd geweest dat blauwe kleding combinaties mij erg leuk stonden, totdat ik een meidje uit Delft ontmoette. Zij vond dat ik "die saaie kleren ook nog wel op mijn 65ste aan kon". Ik durfde toen helemaal niets meer over haar kleren te zeggen. Na het eten moest ik nog 10 kilometer. De laatste loodjes. In Maarssen reed ik langs chin.-ind. restaurant "Asian Delight". Bij het zien van deze naam, zoveel schoonheid in twee woorden, krijg ik altijd net even dat zwoele briesje in de rug waardoor ik Utrecht ontspannen binnen zeil. |