In de witte trappenhuis-hal van het Stedelijk Museum hingen
4 enorme werken van Gilbert & George. Deze glas in lood achtige stukken vond ik altijd wel grappig. Maar nu. Twee mannen van middelbare leeftijd voluit naakt te bewonderen te midden van een aantal drollen. In mooie felle kleuren dat wel, maar toch  kon ik een gevoel van walging niet langer onderdrukken. Ik kwam voor Rob Birza. Vriend P. was al geweest, super enthou, en hij had de catalogus gekocht. Ik had zo mijn twijfels maar was wel erg nieuwsgierig. De tentoonstelling was in chronologische volgorde opgebouwd. De vroege Birza’s vond ik erg goed geschilderd. Het schilderij wat het meeste bleef hangen was een soort skeletje wat opgzogen leek te worden in draaikolk achtige tunnel. Het deed mij een beetje denken aan Francis Bacon op de één of  andere manier. Even later allerlei sculpturen. Een heleboel zeventiger-jaren lampen in een vitrine wat opgezette dassen en geheimzinnige geluiden. Overweldigend. Hierna nog even beneden kijken. Het toch niet al niet zo opgewekte "De molen" van mijn vriendje Mondriaan was ineens heel vrolijk na al die Birza’s. En ook ietsje beter geschilderd. Hierna een zaaltje met allemaal chaos en een PC met internet waar je aan mocht komen, leek het. Ik even mijn mail bekijken. Daarna mijn homepage op dat 17 inch scherm gezet. Mijn site was een onderdeel van de kunst in het voor mij “heilige” Stedelijk museum te Amsterdam! Ik was benieuwd of de andere bezoekers er ook zo over dachten. Ik kwam een minuut later terug en een meisje stond ook haar mail te lezen. Teleurgesteld liep ik weg. Weer in een ander zaaltje zag ik een alternatief geklede jongen samen met zijn meisje door hun knieën gezakt naar een kunstwerk op de grond kijken. Het meisje droeg een geruite broek van dunne stof. Door haar manier van bukken gleed de broek zover van haar kont af dat een soort witte tanga zichtbaar werd. De jongen keek mij enigszins geïrriteerd aan. Ik mompelde alleen nog “mooi zeg”.