Iedereen die "The blairwitch project" nog niet heeft gezien moet nu stoppen met lezen. Het laatste shot van de film laat één van de hoofdrol spelers zien, die met zijn rug naar de camera staat. Een beeld vol symboliek en geheimzinnigheid. Het deed me een beetje aan een Joy Division platenhoes denken. Nu ben ik niet echt bang geworden tijdens deze film. Een griezel film waar je niet bang van wordt is net zoiets als een sex film waar je niet opgewonden vaan raakt. Sinds kort zit ik weer op toneel. Dit keer is het een leuke, volle groep met veel meisjes. De leraar is ook enthou en aardig. Dat mag ook wel want is het is mijn duurste toneelcursus tot nu toe. In de groep is er het onvermijdelijke, knappe meisje. Een dametje van 23 waarbij alles op de goede plek zit. Ze heeft zwart, geverfd haar, enigszins grote neus, loenst en ze heeft ook nog een hoge stem. Niet knap volgens de norm, maar wel de enige van de groep die bij mij thuis een nachtje mag komen bijpraten. Dat praten kwam sneller dan verwacht. In een theatercafé in Utrecht waren de collega acteurs al weg en wij bleven gezellig met z'n tweetjes over. Al snel vuurde het poppeke allerlei gewetensvragen op me af met de bijbehorende conclusies. "Ja, jij bent volgens mij heel erg onzeker en dat komt door etc..." Ik vond het toch lief dat ze zo veel praatjes had en dacht de hele tijd hoe het moest zijn  met haar de liefde te bedrijven Ze wist niet dat "The blairwitch project" een film was maar ging wel een paar keer week naar theater. Ik wist dat er iets mis was maar nog niet wat. Het bleek dus dat ik allerlei dingen "verkeerd" deed voornamelijk veroorzaakt door mijn angst en onzekerheid. Nou vind ik het best aardig als mensen allerlei dingen van mij vinden, en dat dan ook nog op een "integere" manier brengen, mits die mensen dan ook maar eerlijk over zichzelf zijn. Wel, dit poppeke was over het algemeen zeer positief over zichzelf en ik ging steeds in de verdediging. Ik herkende deze gespreksstijl uit een ver verleden toen ik ook mijn hoede moest zijn voor jonge, mooie grietjes met kapsones. Alleen was ik toen zelf ook jong. Uiteindelijk viel het gesprek helemaal stil en was het tijd om naar huis te gaan. Ze pakte snel haar spulletjes bij elkaar en liep het  café uit, groette de leraar die ook nog met een mooi wijf aan de bar zat, en bleef plotseling bij de uitgang staan om wat theaterboekjes te lezen. Met haar rug naar mij toe wel te verstaan. Terwijl ik naar buiten liep passeerde ik haar en zei "Tot ziens". Ze draaide zich niet om, ik zag haar gezicht niet, en ze zei heel zacht, ongeïnteresseerd "tot ziens". Verward en aangeslagen liep ik naar buiten Dat eindshot van The blairwitch project was aardig bedacht, maar deze scène maakte heel wat meer bij me los. En dan te bedenken dat ik nog ruim twintig lessen met haar verder moet.