Zweedse Zalm Carpaccio



    Het moet in 1986 zijn geweest toen ik voor het eerst een Mensa binnenliep Het was de Mensa van de studenten vereniging Varitas. Iedere studentenvereniging in Utrecht had toen nog een openbare Mensa (Varitas, Anitas, Uvsnee en het Corps) Daar kreeg ik een volledige maaltijd voor 5 gulden. Voor mij heel handig omdat ik niet wilde en kon koken. Het oude gebouw van Varitas is midden in het centrum van Utrecht. Een statig pand aan een sfeervol grachtje. Een type gebouw wat een gewone sterveling nooit van binnen te zien krijgt. Iedere dag kwam ik rond half zes binnen, er stond er dan al een rij van twintig mensen in de gang. Naast de keuken was een soort counter, toonbank waar ik dan mijn plastic dienblad moest opleggen, daarnaast aluminium bakken waar al het eten in lag. Ik koos Patat - omdat de gekookte aardappels in een grote pan nergens meer naar smaakte - Groente - meestal rauwe sperziebonen of juist doorgekookte bloemkool - Vlees - bijna altijd gepaneerd vlees, schnitzel of kipfilet - Salade - twee soorten verse rauwkost - Saus - vette kleffe, dikke, witte saus alles door mij op één grote hoop gekwakt. Er ontstond een soort totaal smaak. De ruime eetzaal werd ook als discotheek gebruikt. De donkere houten vloer zag er doorleefd uit. Als ze kon spreken? "Eén grote Bacchus orgie. Ongekende bandeloosheid". Binnen de muren van de studentenvereniging is alles mogelijk. Ergens heb ik nog steeds spijt dat ik nooit lid ben geworden.
     

    In de loop van de tijd had ik aantal jonge mannen ontmoet die erg geïnteresseerd waren in kunst. Iedere avond zaten we aan dezelfde tafel. Jaap, was een typ die vreselijk veel las en verder weinig anders deed. In de sfeervolle, met hout betimmerde koffiekamer (meidenkamer Dies) zat hij fanna allerlei kranten door te spitten. Ik vertelde tegen Jaap dat "Crack op dit moment een groot probleem is in Amerika!”. "Hoe weet je dat?" vroeg Jaap wantrouwend. "Waarom vraag je dat?" vroeg ik nog. "Gewoon dat wil graag weten" zei Jaap. "Ik heb dat in een interview gelezen van de New Yorkse rap groep Public Enemy ". "Okee", zei Jaap. Irritant type die Jaap. Later kam ik nog wel eens tegen in Utrecht. Hij keek me dan heel onderdanig aan.

    Of die andere grappenmaker Freek, kunsthistoricus, een vriendelijke goedlachse man. Ik had een artikel meegenomen uit de Nieuwe Revue over de schilder Peter Klashorst en zijn vrouwen en sex. Freek die wilde dat artikel wel even lenen. Maanden niets meer van gehoord. Later zei ik tegen Freek dat ik mijn artikel weer terug wilde. Zijn antwoord was opmerkelijk. “Ik weet niet waar dat is, dat moet ergens liggen. Dat kan ik niet meer vinden hoor". De onverschillige toon, de manier hoe Freek omging met mijn eigendom was niet gewoon asociaal, maar eerder schofterig. En dat uit de mond van kunsthistoricus. Waar je van verwacht dat hij alles netjes bewaart.
     


    Winter 2004

    Op de foto leek ze op Jodie Foster. We spraken of in het filmcafé "Het gevallen Hop". Vanaf het eerste oogcontact was ik sprakeloos. Ik had het ineens overal warm en had moeite met ademhalen. Ze was en koel en zacht tegelijk. Blauwe lichte ogen. Bij deze Dame wilde ik maar één ding. Heel dicht bij haar zijn. Jody Foster was ik allang vergeten. Ze bleek jaren de voorzitter van Varitas te zijn geweest. Dat had ik niet achter haar gezocht. Ze droeg charmante, licht alto kleding, totaal niet kak. Ze sprak wel netjes. "Ik heb een eigen kledingbedrijfje" zei ze. In die tijd was ik een paar maanden werkloos, dat ze begreep ze niet. "Waarom ben je werkloos"? leek ze bezorgd te vragen. Het werd steeds gezelliger. Twee uur later en 10 bier verder werden twee verlangens één. Een bekende warme ervaring, de enige die het leven de moeite waard maakt. Ze had nog wel een vraagje; "Waarom ben je werkloos"? Voor de deur van de kroeg keek ze me nog steeds lief aan, ik zag wel dat er iets mis was. De dag daarna kreeg ik een mailtje, haar laatste.

    Herfst 2011

    Ik moest naar de Noorse meubelgigant. Het was na werktijd en ik besloot om in het restaurant te gaan eten. Donderdagavond, stampvol. Een lange rij voor de counter, ik moest aan de mensa denken. "Zweedse Zalm Carpaccio, 7 euro, leden van de Okea family betalen 6 euro" Daar had ik nog nooit van gehoord. Ik ben gelukkig geen lid. Toen niet en nu niet.