Niet iedereen weet dat in de jaren zeventig een revolutie heeft plaats gevonden op het gebied van de Amerikaanse film. John Cazale was een acteur die in tijd groot werd. De films waarmee hij de meeste bekendheid kreeg zijn; The Conversation, The Godfather, Dog Day Afternoon en The Deerhunter. De overeenkomst tussen die films is dat de makers geprobeerd hebben de "werkelijkheid" weer te geven op een heel realistische manier. Zover dat mogelijk is. In ieder geval hebben de meeste Hollywood films van jaren 80 en 90 een bepaald soort sentimentele, romantische bijsmaak, die nagenoeg ontbreekt in zeventiger jaren films. John Cazale speelt meestal de loser-rol. Met zijn sluike, zwarte haar en droevige ogen lukt dat hem heel aardig. Ironisch genoeg is hij op jonge leeftijd aan kanker overleden, terwijl zijn vrouw Meryl Streep hem tot het einde toe terzijde stond. Toch lijkt Cazale onderschat. Cazale als tegenspeler dreef Al Pacino en Robert de Niro tot eenzame hoogte. Neem bijvoorbeeld de scene uit The Godfather II waarbij Fredo (Cazale) tegen Michael (Pacino) hevig geëmotioneerd bekend waarom hij ook respect wilde, het wordt later zijn dood, of in "the Deerhunter", waarin Robert de Niro, in de buurt van een pick-up truck, (keihard) duidelijk maakt waarom het onverantwoord is dat Cazale meegaat op hertenjacht. In Dog Day Afternoon zijn de contrasten wellicht nog duidelijker. Al Pacino als vrijheidstrijder met een goed hart, die een bank beroofd. Cazale als een neurotische killer. Eén van scenes die mij het meest bij gebleven is gaat over de vlucht naar het buitenland, met de gijzelaars als onderpand. Al Pacino vraagt zich nerveus af  "Naar welk land zullen we gaan?" Waarop Cazale mompelt "Wyoming". "Maar Wyoming is een staat, we moeten naar het buitenland, Holland lijkt me wel leuk" zegt Pacino. Het hilarische misverstand zegt iets over de "domme" Cazale die denkt dat de onherbergzame, Amerikaanse staat Wyoming het buitenland is. Het lijkt een beetje op de verhouding tussen Laurel en Hardy. Zonder Cazale zou Dog Day Afternoon een "Al Pacino" film worden en daardoor heel gauw saai zijn. In de glamourfilms van de laaste jaren moet ik me verplaatsen in de gedachten wereld van de Brad Pitt's, Tom Cruise's en Leonardo di Caprio's. Acteurs die weinig uitstralen en zichzelf gaan bewijzen door dwangmatig overacting. Als John Cazale in beeld komt hoeft hij eigenlijk niks meer te zeggen. Zoals ik al een keer eerder zij, acteren is geen vak of iets wat je kan leren, het is een soort hoger bewustzijn. Maar ik spreek steeds over mensen van vroeger. Ik word oud.