You know you turn me on

Het Snelliuscollege, Amstelveen, 1981. Ik was 17. Op ondekkingstocht in de muziek. Net bijgekomen van The Police. Het Snellius was een grote scholengemeenschap. Ik zat op de Mavo. Mijn muziek vrindjes op de HAVO. Het VWO keek op ons neer. Ik weet nog dat ik op een feestje was van VWO'ers. Het was in een zaaltje van de hockeyclub. Op het einde van de avond stapte ik overmoedig, niet dronken, op een mooi "kak-achtig" wijf af. Zegt ze: "Jij bent toch van de MAVO, nee met jou praat ik niet". Mevrouw keek mij op een dermate minachtende manier aan, die ik daarna nooit meer heb gezien. Menno was de muziekprofessor. Istvan ook. Ik, een beetje. We volgde de disco-mode op de voet en we reden op brommers. Een groep van een man of vijftig, genaamd "de meute". Ineens was er "Play for today". The Cure. Martin Bernard kocht veel l.p.'s. Bij hem thuis zaten we regelmatig naar muziek te luisteren. Hij had als eerste "seventeen seconds" aangeschaft. Op een feestje draaide ik "play for today" wel honderd keer achterelkaar. De muziek was romantisch, vrolijk en totaal vernieuwend. De plaat sloeg in als een bom. In die tijd leefde ik nog van zakgeld. Ik moest dus geld vragen aan mijn ouders om "seventeen seconds" aan te schaffen. Ik draaide de plaat op de installatie van mijn ouders. Onze buurman, meneer Lutze, een reactionair katholiek, die wij spottend meneer Kutze noemden, vroeg: "Willem, heb jij soms een nieuwe radio?" "Euh, nee hoezo?". "Ja, want die muziek dreunt zo". Het begin van een lijdensweg, voor hem. Er waren ook wel meisjes die "de meute" achterna liepen. Wij "stappen" in Amsterdam. We gingen na "Rijnders" op het leidseplein. Een blond, eingszins ordinairig meisje, Liset, zat opvallend naar mij te kijken. Ineens kwam ze op mijn schoot zitten. Ik was meteen verkocht. Mijn eerste vriendinnetje. Ik was echt kapot van dat grietje, maar zij niet van mij. Ze bleek alleen maar met mij te willen om bij de "meute" te horen. Nadat ze het uit maakte, klonk "seventeen seconds" nog veel mooier. The Cure zou live op televisie komen. De gespeelde nummers waren "10.15 saturdaynight", "jumpin' some on else's train/another journey by train", "grinding halt" en "a forest". De eerste drie nummers hoorde ik toen voor het eerst. Robert Smith speelde als een bezetene, supersnel. Een waanzinnig gebeuren. Menno had als eerste "three imaginary boys". Hij beweerde dat 10.15 als pannendeksels klonk en dus niet goed was. Istvan kocht "three imaginary boys" op het waterlooplein. Alleen de hoes was al een kunstwerk. Deze plaat bleek een collage van zeer uiteenlopende muziekstijlen te zijn. Geniaal. En dan te bedenken dat Robert Smith de muziek schreef toen hij 18 was. De l.p. Faith kwam uit. De muziek werd steeds somberder, maar het geluid was nog steeds glashelder en compositie's waren ook nog heel goed. Ze kwamen weer naar Nederland en zouden optreden in een circustent in de Jan van Galen straat te Amsterdam. We stonden buiten. Een regenachtige avond. Ik hoorde buiten al de harde bastonen van "at night". Een soundcheck. Ik nerveus. Toen de tent openging renden we naar voren. Voor dat het concert begon draaide ze eerst een lange film, "carnage visors". Vermoeiend. En toen eindelijk "the holy hour". Dit geluid was het beste geluid wat ik ooit "live" had gehoord, en gek genoeg daarna ooit zou horen. We stonden helemaal vooraan ik stond tegenover Robert Smith. Een god. In mijn ogen. Het concert zou alleen nog door Prince geëvenaard worden. The Cure bleef maar spelen. Ik kende maar de helft van de nummers. Nu pas realiseer ik me hoe belangrijk die tijd was. Toen wist ik dat het goed was. De invloed van The Cure bleek op wereldniveau te zijn. Nu nog speel ik de schema's na. Robert Smith speelde in die tijd op een witte Fender Jaguar (gitaar) gecombineerd met een flanger. Dat specifieke "cure" geluid wilde ik kost wat het kost na spelen. Aardig gelukt. Maar mijn nummers mogen geen cure-imitatie's worden. 

 

CHARLOTTE SOMETIMES



All the faces

All the voices blur

Change to one face

Change to one voice

Prepare yourself for bed

The light seems bright

And glares on white walls

All the sounds of Charlotte sometimes

Into the night

With Charlotte sometimes



Night after night she lay alone in bed

Her eyes so open to the dark

The streets all looked so strange

They seemed so far away

But Charlotte sometimes did not cry

The people seemed so close

Playing expressionless games

The people seemed so close

So close

So many

Other names



Sometimes I'm dreaming

Where all the other people dance

Sometimes I'm dreaming

Charlotte Sometimes

Sometimes I'm dreaming

Expressionless the trance

Sometimes I'm dreaming

So many different names

Sometimes I'm dreaming

The sounds all stay the same

Sometimes I'm dreaming

She hopes to open shadowed eyes

On a different world

Come to me

Scared princess

Charlotte sometimes



On that bleak track

(See the sun is gone again)

The tears were pouring down her face

She was crying and crying for a girl

Who died so many years before...



Sometimes I dream

Where all the people dance

Sometimes I dream

Charlotte sometimes

Sometimes I dream

The sounds all stay the same

Sometimes I'm dreaming

There are so many different names

Sometimes I dream

Sometimes I dream...



Charlotte sometimes crying for herself

Charlotte sometimes dreams a wall around herself

But it's always with love

With so much love it looks like

Everything else

Of Charlotte sometimes

So far away

Glass sealed and pretty

Charlotte sometimes