Sta ik alleen met mijn koptelefoon op met keihard Prince, te dansen
in mijn kleine huiskamertje, met de gordijnen dicht. Dan doe ik net alsof
ik Prince zelf ben. Dan met een dame in mijn armen in het kleine
danslokaal op de nieuwe gracht. De dansleraar, een soortement Ronald Koeman,
draait uitsluitend top 40, want hij houdt niet van die "oude mensen
muziek". Ik vergeet nooit meer "The Shining". Dat grote hotel in de sneeuw.
Het eind shot, langzaam zoemt de camera in op een aantal oude foto's die
aan muur hangen. Op de achtergrond hoor je oude engelse dans muziek. Dichterbij
blijkt dat op een oude zwart-wit foto uit ongeveer 1930 een lachende Jack
Nicholson staat als ceremonie meester voor een groep dansende mensen.
Terwijl hij net was bevroren in een doolhof? Geheimzinnig. Nu moet
ik bij stijldansen altijd denken aan dat ene stijlvolle ballroomsfeertje
van vroeger. De opzichzelf naargeestige straatweg (dialect) die toch iets
apart heeft, met het zandpad zo lekker dichtbij, was vrolijk en romantisch
versierd door allemaal bogen met kertsverlichting. Dit leek mij een goed
voorteken voor het 1e jaars bal. Toen ik er éénmaal
was zag ik een grote hoeveelheid mensen, natuurlijk top 40 muziek. Pastel
muren. Een belastingdienst-achtige man op brooks schoenen met rubber zolen.
De leraar riep ineens vrolijk uit: "En nu gaan we de salsa leren, een solo
dans, we doen even een stukje voor". Hij bewoog sierlijk en heftig.
Een een beetje homo-achtig. Blijkt hij 20 jaar gedanst te hebben bij het
Jos Brink showballet. Met het kleine half-Bulgaarse meisje, de rumba
op een zwoel Spaans muziekje. Het kan het dus wel. Ik adoreerde de schouders
van Burt Lancaster in Visconti's "il giattopardo", ooit begonnen is al
circus artiest, dansend met een jonge, onwaarschijnlijk mooie Claudia Cardinale.
Die man deed slechts een paar pasjes in een balzaal, volledige controle
over zijn lichaam. Het blijkt toch dat dans en muziek onlosmakelijk met
elkaar verbonden zijn. Wellicht een opendeur, maar als ik zo de moderne
"R&B " moet aanhoren die de Ronald Koeman-achtige altijd draait, dan
heb ik eerder de neiging de zaal te verlaten dan er te dansen. Het (studenten)
corps naar een gala, dan moet de mannen in smoking en de dames in ballroom
jurk. Terecht, zelfs een aap in een smoking is nog een net kereltje. Dan
Bianca, de lerares. Altijd haar blonde haar parmantig omhoog. Ineens zit
ze daar achter de kassa met kort bruin geverfd haar, model jongetje. Haar
poppen imago verwoest. En toch, doorgaan met die pasjes. Stap, stap, zij
sluit zij. Hoe stijl en decadentie samen moeten gaan. Het lijkt alsof het
alleen nog is weggelegd voor rijke mensen. Terwijl de portier van de Roxy
zegt dat jongens met streepjes overhemden en spijkbroek maar naar Odeon
moeten gaan. Wellicht is roxy dan decadent en stijlvol. Maar om die rothouse
en egocentrische pillen romantisch te noemen?
|