De dag duurde te lang Bij hoge uitzondering dineerde ik in het wegrestaurant vlakbij het reuzenkopje koffie. Nu nog een klein stukje via de Vleutensebrug en ik was weer thuis. Een meisje met blond schaaphaar en een getailleerde lerenjas en passeerde mij in snel tempo. De omgeving voor de Vleutensebrug werd ingrijpend verbouwd en was veranderd in een doolhof. De blonde hinde vloog swingend de heuvel op. Het ging om vijf geasfalteerde haarspeld bochtjes. Tergend langzaam kroop ik oomhoog. Bovenop de Vleutensebrug was het mooie meidje allang uit zicht. Het inktzwarte water van het Amsterdam-Rijnknaal leek kouder dan ooit. Ondanks de duisternis moesten de rijnaken toch doorvaren. Een nietszeggende grijze boog markeerde de vage horizon. Plotseling drong het tot me door. Die grijze boog was de 'Demkaspoorbrug', de brug waar ik al drie jaar twee keer per dag overheen fiets. Zo verloren, zo desolaat lag mijn brug daar in het donker verscholen. Het ging mijn verstand te boven dat daar ook nog mensen over heen fietsten. Na de brug verscheen de buurt van mijn onlangs overleden toneelleraar. Iedere dinsdagavond werd er gerepeteerd in zijn huiskamer. Letterlijk tussen de schuifdeuren. Een vrij intiem sfeertje met een groepje kwieke vijftigers. Onze leraar was iedere week even enthousiast en vriendelijk, terwijl hij wist dat ik mijn teksten nooit leerde. De vrouwelijke leden, allen met grijs kort haar, hadden de grootste lol met elkaar. Cerise, met haar zwoele blik was de enige dame van onder de veertig. De favoriete theater oefening was; 'Alles doen wat moeder doet'. Een vrij simpel spel waarbij iedereen steeds één persoon zo goed mogelijk moet imiteren. Meestal trok ik 'gekke gezichten' wat leidde tot hilariteit bij de oudjes. Ik wilde het liefst 'Twister' spelen met Cerise maar dat stond niet op het programma. Na de winterstop ontvingen we een e-mail waarin de leraar zijn eigen ziektebeeld beschreef. Het zag er somber uit. Ik ben nog één keer bij hem thuis geweest, een half jaar later werd later hij begraven. Het was dinsdagavond. De huizen stonden er nog. De sfeer van de nette buurt was hetzelfde, maar het toneelgroepje kwam er niet meer. Onherroepelijk definitief. Een paar honderd meter verder ligt de 'Rhijnvis Feithstraat', de straat waar ik ruim 12 jaar heb gewoond. Op de metalen brievenbus zit nog steeds de plastic sticker met de tekst 'W.Klumper'. De nieuwe bewoonster vindt het blijkbaar niet noodzakelijk deze te verwijderen. Op zoek naar brood verdwaalde ik in de piepkleine Albert Heijn in de Damstraat. Bij de kassa stond ‘Mrs. Lombok’. De lokale schoonheid, berucht vanwege haar onweerstaanbare charisma. Ze was nog steeds hevig aantrekkelijk, alleen nu in gezelschap van haar puberende dochter.