Mijn moeder zei ooit;  "Voor mooie vrouwen houden mannen de deur open, voor lelijke gooien ze deur dicht". Ik stond in een lange rij voor de giromaat. Komt er een vrouw naar me toe van middelbare leeftijd met een links uiterlijk. Niet bijzonder knap of lelijk. Ze keek me geprobeerd vriendelijk aan en vroeg op een toch wat brutale toon; "Heeft u erg veel haast?" Ik begon me meteen te irriteren, zweeg enkele seconden, en zei alleen "Ja". Met een kwaad gezicht dat wel. De vrouw liep verder en probeerde het bij een ander. Had een aantrekkelijk meisje mij zoiets gevraagd dat had ik wellicht veel meer getwijfeld. In de bibliotheek kwam ik een oud collega tegen. Het was een meisje van begin twintig die toevallig op Marianne Timmer leek. Ik zag meteen aan haar gezicht dat er iets niet in orde was. "Is er iets?" vroeg ik. "Ja mijn vader is momenteel ernstig ziek." Ik leefde oprecht met haar mee, maar bleef tegelijkertijd gefascineerd kijken naar haar prachtige gezicht. Even later zat ze een boek te lezen en gaf ik haar onverwachts een pluche, speelgoed beertje wat ik in mijn kerstpakket was tegengekomen. Ze werd ineens weer vrolijk en ik vond mezelf ineens heel nobel. Ik had een goede daad verricht. Het moment dat Maxima en Alex de trappen "mijn" Stedelijk betraden was ware romantiek, zonder dat ik een moment de indruk kreeg dat het gespeeld werd. Terwijl Maxima naar de camera's lachte, lachte heel ontroerd Nederland met haar mee. Op een enkele, linkse fanatiekeling na die zegt dat alle misdaden ter wereld de schuld zijn van het rijke, foute westen. Het Stedelijk museum, de tempel der schone kunsten van Amsterdam en van Nederland. Waar al heel wat grote jongens hun sporen hebben nagelaten. Ik ben oprecht blij voor Alex en gun hem vele, hete, tropische nachten met Maxima. Ik weet ook zeker dat hij ridderlijk de zware, glazen deur van het Stedelijk voor haar openhield. Ik zou het ook gedaan hebben.