De rondleiding Ik klopte op de deur en een jongen in rolstoel deed open zonder mij
aan te kijken. Een kleine vrouw met kort, donker haar en een petje op liep
me tegemoet. "Ik heb geen paspoort bij me hoor" zei ik tegen Micky. Dat
was geen probleem. Ooit reed ik in mijn moeders auto met mijn ex-vriendin
en mijn zus door de beethovenstraat in Amsterdam. Een politie agent gebaarde
ons om te stoppen. Totaal in paniek schreeuwde ik naar de agent; "Ik heb
mijn rijbewijs niet bij me, Ik heb mijn rijbewijs niet bij me". Lachend
vertelde de agent dat de lichten van de auto niet aan stonden en we konden
doorrijden. De ruimte was schaars verlicht. Hierdoor kon ik niet duidelijk
zien wat de vorm was. Ook was het onduidelijk hoeveel mensen er precies
in de ruimte waren. Vicky wilde mij de kamer laten zien en gaf een rondleiding
door het pension. Op de eerste etage stond een leeg vies bord waarop waarschijnlijk
een pizza had gelegen want de hele gang rook er naar. Ze wees me op een
oude, gore W.C. en douche. "Dat wordt een ochtend zonder douche" dacht
ik. Op de vloer van de gangen lag versleten tapijt. Ook op de gang stonk
het. Een bepaald soort muffe lucht waardoor ik gebrek aan adem kreeg. Mijn
kamer stonk ook. Een geur die ik onmiddellijk herkende uit mijn peepshow
verleden. Het sky leren bankstel was stuk, de luxaflex vies en gerafeld.
Een kleuren tv van 15 jaar oud en een ijskast met stickers. Het bleek dat
ik zelfs in een gebruikt hoeslaken en dekbed moest slapen. Voor al
deze "luxe" moest ik wel f75,- neertellen. Maar ik had geen keus want ik
moest en zou het concert van Femi Kuti bij wonen, alleen maar omdat er
een kans bestond dat Prince er zou optreden. Ik accepteerde de kamer en
kreeg de sleutels die Vicky van een grote sleutelbos moest afhalen.
Het Feest Ik mocht mee eten met de rest van de bewoners. De eettafel was één
van weinige plekken die verlicht was. Vanuit het duister kwamen enkele
bezoekers aangeschoven. Eerst had ik het idee dat ik met een soort verstandelijk
gehandicapten te maken had, maar het waren (waarschijnlijk) voormalig drugsverslaafden
of ex psychiatrische patiënten. Het "meisje" wat de servetjes vouwde
had griezelig dunne beentjes die ik alleen eerder bij junks had gezien.
Het diner bestond uit een vet stukje gebakken kip, wat erwtjes en slappe
krieltjes. Het smaakte niet bijzonder vies of lekker maar ik was ineens
bang dat ik besmet zou raken met een geheimzinnige ziekte. Naast me zat
een man met een rechte rug, een baardje en een fris voorkomen. Omdat ik
altijd in elkaar gezakt in stoelen hang voelde ik me een beetje slap en
minderwaardig naast deze trotse zwerver. Van uit een hoek klonk er reggae
muziek. "Vanavond is er feest!" zei Vicky vrolijk. Enkele bezoekers
wilden niet bij ons tafel zitten en kregen hun eten, zittend in een het
donker, aan de niet meer gebruikte restaurant tafeltjes opgediend. Na het
eten ging even televisie kijken. Ik moest en zou uitgeslapen zijn
voor het optreden. De kamer stonk nog steeds en de oude kleuren televisie
had onscherpbeeld. Ineens liep er een meisje zonder te kloppen mijn kamer
binnen. Ze was jong, knap en zweeg. Een paar seconden was ik in de veronderstelling
dat zij een soort call girl was en dat het onderdeel was van dit krankzinnige
hotel. De wens is de vader van de gedachte denk ik, want zij bleek
een Engels meisje die per ongeluk de verkeerde deur had gekozen. "Oh I'm
sorry to bother you". En weg was ze. Ik ging maar weer even beneden kijken
en
was nu onderdeel van het feest. Verstandelijk gehandicapten en andere laag
begaafden hebben wellicht niet zo een hoge intelligentie maar beschikken
wel over een feilloze intuïtie. De lichtste vorm van kapsones of arrogantie
wordt direct afgerekend met het enige machtsmiddel wat ze hebben, negeren.
Eénmaal op het feest vond een luidruchtige bezoeker dat ik op Guus
Meeuwis leek. Het dunne meisje kwam enigszins beschonken op me af en vroeg
waarom ik ontevreden keek. Ik reageerde maar niet en besloot om naar het
optreden van Femi Kuti te gaan.
Het Optreden Lopend door het "centrum" van Eindhoven passeerde ik een plek waar overdag archeologische opgraaf werkzaamheden plaats vonden. Het ging om de resten van een kerk uit middeleeuwen. Zou Eindhoven dan toch oud zijn? Ik heb aardig wat provinciesteden gezien maar Eindhoven is zo verschrikkelijk saai en nietszeggend dat ik ineens medelijden kreeg met de bewoners. Nu vind ik Brabanders en Limburgers vriendelijk en heb ik sowieso een zwak voor meisjes van beneden de rivieren. Waarschijnlijk heeft dat te maken met het gegeven dat ze dichter bij Frankrijk wonen en daardoor iets zuidelijks hebben. Bij een giromaat stonden twee jonge dames en ik vroeg hen waar de Effenaar was. "Jij komt zeker voor Prince" vroeg er één. Ja dat klopt maar hoezo? Nou een kennis van ons, die daar werkt, heeft gezien dat er twee extra gitaar pluggen zijn gemonteerd, dus de kans is groot". Ik kon mijn oren haast niet geloven. Ineens realiseerde ik me dat ik één van de twee meisjes kende. Het was een meisje ven een toneelgroepje van vroeger. Ze mocht me niet. Ik staarde haar een beetje glazig aan en haar neutrale gezicht veranderde langzaam in agressief. Tijd voor mij om door te lopen. De Effenaar deed me heel erg denken aan de voormalige Vrije Vloer in Utrecht. De zaal was stampvol en er werd swingende Afrikaanse muziek gedraaid. Aan de muur hing een poster waarop een stoere zwarte man stond met ontbloot bovenlijf. Het was Femi Kuti.. Dit was echt een sfeertje waar Prince zich in thuis voelde besloot ik. Aan de kant van de zaal op een soort bank, stonden enkele superknappe grietjes arrogant de zaal in te kijken. Ondertussen kende ik verder niemand in de zaal en besloot om ouderwets dronken te worden. De opkomst van Femi Kuti was spectaculair maar na een half uurtje vond ik het ééntonig worden en ging op zoek naar Prince fans. De naast de zaal was verlaten en achterin stonden wat jongens van begin twintig verveeld voor hun uit te kijken. Prince fans, dacht ik. Het bleek zo te zijn. "Ik heb een verhaal gehoord over gitaarpluggen" zei ik . Wantrouwig werd ik bekeken. Eén fan keek continu door het raam naar buiten of hij een verlengde limousine zag. Niet dus. Ik begon mijn favoriete nummers van "Rave" te noemen (red. Rave un2 the joy fantastic, de laatste Prince CD). Wetende dat zij dat kut nummers zouden vinden. Het bleek zo te zijn. Geïrriteerd liepen de jonge prince fans weg en ik bestelde stoer een whisky met ijs. Maar zelfs deze kon de teleurstelling niet wegnemen dat Prince echt niet zou verschijnen. Ik kom al heel lang niet meer in het zogenaamde alternatieve discotheken circuit en deze vernieuwde kennismaking stemde me niet bepaald vrolijk. Na het optreden van Femi Kuti gingen er een stel jongelui heftig staan dansen op moderne klote muziek en voelde ik me ineens een oude heer. Tijd om naar huis te gaan. Bij de garderobe stond een rij, ik wachtte netjes op mijn beurt en net toen ik om mijn jas wilde gaan vragen werd ik op mijn schouder getikt. " Zou je mijn jas ook even kunnen halen?" zei een klein, mooi meisje met een lage stem. Deze zin klonk als een soort bevel maar was zo schor en raar Brabants uitgesproken dat ik niet kwaad werd en meteen voor haar deed. "Dank je wel" zei ze nog. Ik zou haar graag willen meenemen naar een hotel. Maar de griebus zooi waarin ik moest slapen was te mensonterend voor ieder Popke. Zelfs voor het mooiste meisje van Eindhoven. De nacht Vijf minuten later opende ik heel voorzichtig het slot van de pensiondeur.
Het restaurant was verlaten. Een dronken dame lag op een stoel en riep
iets naar me. Ik wilde het niet horen en liep richting mijn kamer. Achteraf
begreep ik dat het om een deken ging. Mijn kamer stonk natuurlijk nog en
ik zette het raam wagenwijd open. Ik kleedde me uit, legde mij kleren op
de sky lederen bank. Met tegenzin kroop ik tussen de beslapen lakens
van het dekbed.
|