Enchanting Gent Het SWAK is een oud gebouw wat ligt in een park, aan de rand van Gent. Vol verwachting liep ik het museum binnen. Links van de ingang was een klein restaurant. Excentriek gebak lag onder een glazen stolp, geserveerd op houten borden. Stokbroodjes met sesamzaad, 100 soorten thee. Een man met baard zat op het terrasje in de zon een kunstboek te lezen. Kortom, een moderne museumentourage. In de eerste zaal waar ik kwam waren een hoop oude televisies op elkaar gegooid en onduidelijke oorlogsbeelden te zien. Weer een zaal verder allerlei stukken papier op de muur met erotische afbeeldingen, bleek als anti-vrouwen mishandeling te zijn bedoeld, of zoiets. In het hele SWAK geen schilderij kunnen ontdekken. Mijn museum bezoek was volledig verpest. Ik besloot een dame achter de kassa om uitleg te vragen. Ze verwees me door naar een oudere man. “Meneer mag ik u wat vragen, waarom is hier alleen maar concept-art? De man begon een monoloog over het loslaten van esthetiek en het belang van de boodschap en uiteindelijk kwam het erop neer dat hun kunst daarom goed was. Ik kende die praatjes al van vroeger toen ik nog bij de kunstuitleen werkte. Het heeft alles te maken met elitarisme. Mensen die er verstand van schijnen te hebben, zijn in staat een hoop rotzooi heilig te verklaren en mij het gevoel te geven dat ik er niks van begrijp. Doelloos liep ik daarna door Gent. Ik bestelde een broodje op een terras waar jazzmuziek gedraaid werd en besloot een rondvaarttochtje te nemen door oud Gent. Een neurotische hond aan boord van het open bootje was het leukst. Hij kon met moeite worden vastgehouden door zijn baasje. Die hond wist gewoon niet waar hij was. Een blonde studente, die kapitein en tegelijkertijd stuurman was, hield een mooi praatje over Karel de V die 80 vrouwen te scheen te hebben gehad en meer dan 300 kinderen. Ze maakte nog een licht dubbelzinnige opmerking in de trant van “Ja, die Karel wist wel van wanten”. Dat ze na het tochtje in drie talen om haar eigen fooi vroeg maakte haar betovering wat minder.