Dear Fergie

"Nobody ever compared me with her!" zei Emma woedend. "She's much fatter than I am!". De enige en laatste keer dat ik iets zei over haar uiterlijk. Maar toch. De ontwapenende manier van lachen, haar witte huid, het wulpse lopen, de blauw-groene ogen en natuurlijk het rode haar. Emma vertrok een dag later weer naar London. Het enige wat overbleef was een herinnering. En elke keer als ik Fergie zie, zie ik Emma. Nu was ze bij Oprah Winfrey. Een slanke Sarah zonder de guitige, verleidelijke pony, nu met een "koele" middenscheiding. Oprah was duidelijk blij met het koninklijke bezoek. Er werd gepraat over het overlijden van Diana, over de relatie met Edward en nog veel meer. Wat Oprah ook vroeg, Sarah bleef diplomatiek, met een ondertoon van "ik ben ook een mens". Gedurende de hele uitzending bleef ik me afvragen, wanneer ze nou eindelijk een popje werd. Dus niet. Als ik Sarah zo zie, zou ze ook best een best een meisje uit east-end London kunnen zijn. En toch een soort kapsones. Alhoewel kapsones? Meer afstandelijk, kil, berekend. Het past niet bij haar. Fergie blijft toch een lief, rood popke.