Gitaar PerikelenBlokfluitles. Daar is alles mee begonnen. "Dat is een goed begin, om later een ander muziek instrument te kiezen". De altijd vrolijke leraar had een baard. Het was een klein klaslokaaltje in een houten keet. Ik zat daar als zevenjarige aan een lessenaartje omringd door andere 20 leerlingen. Noot voor noot een "liedje" spelen. Een valse kakafonie van hoge fluittonen. Ik was wel vroeg een liefhebber, maar deze "muziek" kon ik niet lang verdragen. Ongeveer in 1967 moet ik "Penny lane" voor het eerst hebben gehoord. Mijn vader had een grote philipsbuizen radio met losse speakers. Voor die tijd behoorlijk goed geluid. Zoals "Penny lane" een openbaring was, zo was Sgt. Pepper een schok. De familie ontroerd door "She's leaving home". Euforie vanwege het geniale "Fixing a hole". Mijn vriendjes begonnen ook beatle lp's te kopen. Ik moest toch maar eens een instrument gaan leren spelen. Drums dat leek me wel iets. Dus niet. Te hard en te weinig ruimte thuis. Trompet? Ook te hard. Gitaar bleef over. Toch nog enige tegenzin. Gitaar leek me zo'n "gewoon" instrument. Toch werd het klassiek gitaar. Mijn eerste gitaarles. Mijn leraar heette Ton maar ik moest toch "u" zeggen. Tijdens de eerste les besloot mijn leraar dat ik recht op moest zitten. Dat lukte ook, voor één keer. Ook stelde ik toen de briljante vraag "die vakjes zijn zeker voor de noten?" Mijn leraar was streng. Een half uurtje privé gitaarles. Als ik stukje niet had geoefend dan werd meneer geirriteerd. Toch bleek, zoals eerder bewezen, dat de beste methode te zijn. Het begon met losse nootjes. Vermoeiend. Toch doorgaan. Langzaam maar zeker ging het beter. Bach's bourree was een mijlpaal. Uren heb ik daar op geoefend. De ontdekking van tegen gestelde baspartijen. Geweldig, later nog vaak ik klassieke muziek gehoord. Later werden die klassieke gitaardeuntjes toch wat saai. Ik besloot om het beatle boek te kopen om zelf alle beatle liedjes te kunnen zingen en mezelf te begeleiden. Een goeie zet achteraf want hierdoor leerde ik enorm veel accoorden kennen. Menno had in die tijd al een bandje en speelde "Cure" schema's na. Ook was hij bereid mij die schema's te leren. Alweer een niewe dimensie. Allemaal barrree's en dan ook nog Cure nummers. Ik mocht van Menno niet in zijn band. Jammer. Het heeft jaren geduurd voordat ik zelf een bandje begon. In die tijd was ik bezeten van hardcore-punk. Black Flag en MDC. Ik wilde ook in een hardcore bandje beginnen. In Amersfoort oefenen. De beginnende bandleden waren nauwelijks instaat om te spelen. LÄrm, een echte hardcore band speelde naast ons. De drummer was het hoogtepunt. Die jongen speelde dus punk. Veel mensen denken dan aan snelle, harde eentonige ritmes. Dat snel en hard klopt aardig, maar hij speelde met zo veel variatie, kracht en timing. Meneer was zo verschrikkelijk veelzijdig. Onze eeuwige vierkwartsmaat werd onderbroken door de meest waanzinnige roffels, syncopes etc. De enige vergelijkbare drummer was Art Blakey. Eén keer heeft hij mij begeleid. Daar zijn opnames van gemaakt. Ik zette een simpel schema'tje in. Hij valt in. Alles klonk ineens super swingend en professioneel. Het was de eerste en laaste keer om met een genie te mogen samen spelen. |