Ik ben al jaren vaste klant van "chin. ind. rest. De gouden kom". Een klein, chinees restaurantje in de Damstraat. Een paar meter naast de Jumbo (Miep Brons) videotheek. Regelmatig bestel ik daar mijn bami speciaal. Op het raam hangt een krantenartikel van Henk Westbroek waarin hij vertelt dat "De gouden kom" zijn favoriete Chinese restaurant is. Het is eigenlijk niks meer dan een klein, armoedig afhaal restaurantje. Je kan er ook wel eten, maar er zijn meestal nauwelijks gasten. Zo niet de laatste keer. Er was een enorme groep mensen, zittend aan een grote tafel. De tafel was zo groot dat deze special was verlengd en nu op een plek stond waar normaal de afhaalmensen zitten Terwijl ik 15 minuten moest wachten op mijn bami in plaats van 5,  kon ik het geheel rustig gade slaan. Het ging om een feestelijk gezelschap. Een bruiloft diner. En man met een baard hield een speech voor het bruidspaar. De levensloop van de bruidegom werd stap voor stap, op rijm door genomen. Ik begon me weer langzaam te irriteren aan het voorspelbare verhaal en aan de "grijze" kleding van de mensen. De mensen waren erg vrolijk en leken zich totaal niet te storen aan de afhaal mensen die hun aap-achtig zaten aan te staren. De bruid, een meisje met kort jongenshaar wat wel heel mooi viel, had speciaal voor de gelegenheid haar bril niet op gezet. Toen ze het hoofdcadeau bekeek haalde ze toch haar brilletje te voor schijn. Ze was knap en leek vastberaden van het huwelijk een succes te maken. De mensen leken gelukkig en ik voelde me ineens schuldig. Wie ben ik om mij te storen aan het al dan niet burgerlijke gedrag van “gewone” mensen? Wie ben ik om hun te veroordelen of ze wel of niet naar Prince en Charlie Parker luisteren? Het fundament van onze beroemde Nederlandse tolerantie en welvaart ligt bij hun en veel minder bij mij. Ik ben niet jaloers op hun kersverse huwelijk of de bruidegom die zonder stropdas goedkoop chinees zit te vreten. Nee. De Chinese serveerster was zichtbaar blij met de enorme groep eters.