Ik had me voorgenomen niet meer te schrijven over het gebruik van de mobiele telefoon. Maar over een bepaalde variant heb ik nog niks gezegd, dus zondig ik nog één keer. Ik reed over een zebrapad, welke een enorme verkeersader overbrugt als het entree van Lombok. Een meisje fietste me tegemoet, hardop lachend en pratend. Het was geen zwerfster of iets dergelijks want ze zag er heel normaal uit. Ik keek verbaasd op en ineens wist ik het. Dit moest een "hands free" mobiele telefoon zijn. Een mobiele telefoon met een soort koptelefoontje er aan. Ik praat wel eens in me zelf thuis. Zo kan ik bijvoorbeeld hardop tegen de televisie praten als een bekende nederlander mij irriteert. Ik werd onlangs nog opgebeld door een pensioen adviesbureau. Of ik een paar korte vragen wilde beantwoorden. Dat wilde ik niet. Ik begon ze pas uit te schelden nadat ik de hoorn op de haak had geggooid. Maar wat ik thuis doe is mijn zaak. Van mijn part heb ik enorme lange discussie's met mezelf over de zin van het leven. Dat kan niemand horen, doe ik achter gesloten deuren en moet ik dus lekker zelf weten. Ik heb vroeger een stadsbus moeten verlaten omdat de buschauffeur vond dat het geluid van mijn walkman te hard stond. Toegegeven, dat was een beetje asociaal. In mijn jeugd dronk ik in de weekenden te veel. Soms begon ik dan te schreeuwen of te zingen in een kroeg, tot ongenoegen van de andere aanwezigen. Hierbij bied ik daarvoor alsnog mijn verontschuldigingen aan. In Hoogh Catharijne trok een jong meisje veel bekijks omdat ze een zeer strakke jeans droeg tot aan haar knieën, blote scheenbenen en daaronder witte pumps. Veel intellectuele vrouwen zouden wellicht hun neus hievoor hebben opgehaald, maar ik genoot van het uitzicht. Ik zat in de bioscoop met een dame naar een zeer spannende griezelfilm te kijken. Tijdens de meest bloedstollende scene ging haar mobiele telefoon keihard af.  Ze wist in het donker het "uit" knopje niet snel genoeg te vinden dus dat ding bleef maar gaan. Ik schaamde me heel erg, maar zij nog meer. Ik had medelijden met haar en heb er dus verder niks van gezegd. Maar dat zelfgenoegzame gelach en domme gepraat in de lucht schijnt nu "normaal" te zijn. Tja. Ik heb toch nooit zo goed het verschil willen zien tussen normaal en abnormaal.