Ik keek naar een vrouw met donker haar en hele lichte, blauwe ogen. Als een ijszee bij zonlicht met witte schotsen. Ze was slank, had een mooi regelmatig gezicht, maar haar gelaat  bevroor bij ieder woord. "U loopt mank en dat komt omdat u vroeger altijd op sportschoenen liep". Haar oordeel was onverbiddelijk. Ik kon ook niks ontkennen. Zelf liep ze op houten klompjes met wit leer er boven op. Haar witte pantalon was dan wel wijd maar kon haar strakke, ronde kont niet verhullen.  Ik vond haar wel super aantrekkelijk maar zij mij niet. Dat wist ik al toen ik haar voor het eerst aan de telefoon had. Mijn subtiele telefoonhumor werkte averechts op haar monotone, "agenda" timbre.  "Wilt u de nota nu betalen of per accept giro thuis gestuurd krijgen?" Het verouderde woordje "nota" maakte me vrolijk. Het bedrag wat ik moest betalen minder. Ze was druk doende met een PC tje. Een ingewikkeld ogend data-base programma werkte wel maar er kwam niets uit de printer. Ze werd onmiddellijk ongeduldig. "Ik stuur de nota wel naar u toe". Ik wilde praktijk uit lopen en ze riep ineens vrolijk "Meneer Klumper, uw nota komt er toch aan hoor". Zij was ongeveer eind twintig en ze noemde mij, helaas terecht, "Meneer" Klumper. Ik keek naar de nota en zag een bedrag staan van fl. 2900,- . "Is dat niet beetje veel voor een paar in-lays?" zei ik lachend. Ze keek me aan, werd voor het eerst rood en begon nu ook te lachen. Van schaamte, dat wel. Maar haar lichte blauwe ogen werden nu vochtig en verwarmden mijn afgekoelde hart.