Het is allemaal begonnen in Nieuwegein. Ik wist nog bijzonder weinig van Internet. De café-achtige ruimte waar gerookt mocht worden. Allemaal fanna studentjes die verschrikkelijk veel van Internet leken te weten, de zogenaamde Whizz kids. Op de terugweg vroeg ik aan één van hen of hij een studentje kende die superveel wist. "Dat is Jeroen W.,  je kan hem herkennen aan zijn beugel". Ik kende al de dodelijk vermoeiende Martje M., iemand die keihard moest lachen om zijn eigen grappen en na werktijd enthou het stompzinnige spel "Quake" zat te spelen. Ik vond ze maar tamelijk  bijdehand. Dat rare gelul over het geheimzinnige "Unix" bleef maar doorgaan in de sneltram naar Utrecht. Er werd een beetje ongelukkig van. Ineens wist ik wie Jeroen W. was, een soort Roberto Jacketti met punkhaar, een lach gezicht en kisten en die goede maatjes was met allerlei hoge werknemers, inclusief de Directeur. Waar haalde die jongen al dat respect vandaan? Hij was nog zo jong, dit moest een genie zijn. In de sneltram maakte ik hem mee; "Homepages edit-en in notepad met telnet, dat is cool" hoorde ik hem zeggen met een lach gezicht. Ik vond hem maar een beetje griezelig. Hij had de uitstraling van een wel erg bijdehand kereltje. Allerlei jonkies werden door hem op hun plaats gezet en bijna niemand durfde hem tegen te spreken. In zijn ogen en lach schuilde bijna iets demonisch. Met dat zwarte stijle haar deed hij me denken aan Damien uit "The Omen part III".  Hij viel me wel op dat hij me groette, dat deed ook lang niet iedereen. Ik was nog maar net in dienst en kreeg de sleutel van het pand mee omdat ik de enige full-timer was die zaterdag werkte. De shift begon om 10.00 uur,  ik had een kater en kwam "relaxed" om 10.03 uur aangewandeld. Ik zag dat Jeroen W. me bij de parkeerplaats stond op te wachten. "Heb jij de sleutel? Jij komt te laat en daardoor kan niemand naar binnen en kunnen de binnenkomende gesprekken niet worden beantwoord!!!" zei hij met een super kwaad gezicht. Even later zat hij te e-mailen en lachte weer vriendelijk. Ik keek tegen zijn rug aan en zag zijn rare lange nekhaar. Het viel mij op dat hij ongelooflijk snel kon typen. Ondertussen zat hij tegen zijn knechtje Jorik K. op te scheppen over allerlei  veroveringen bij  meisjes. Ik dacht alleen maar  "Die halve poot zit gewoon te bluffen". Op een koude morgen liepen we in groepje vanaf, inmiddels Amersfoort- Schothorst naar kantoor. Het was nog donker en voor de ingang stond een onbekende man. "Goedemorgen", zegt Jeroen. Man reageert niet. "GOEDEMORGEN" op luidde toon nogmaals. De man zegt ook goedemorgen. Binnen zei ik tegen hem, "dat je dat durft". " Ik heb toch niks te verliezen" zei hij. Jeroen W. was een rebel. Een bepaalde grootspraak gecombineerd met bizarre fantasie. Soms ben ik wel ik eens jaloers op zijn lef en brutale houding. Dan denk ik "ik heb wel van alles te verliezen" maar dat is niet zo. Mensen scheppen hun eigen heilige huisje, waar ze nauwelijks uit durven te stappen. Totdat de deur definitief dicht gaat en blijkt dat het huisje een lege doos was. Dan is het meestal te laat. Alhoewel te laat? Men zegt wel wijsheid komt met de jaren. Ja,  Jeroen, ik heb dingen van je geleerd maar toch blijf je een groentje.