Hoe een Koe een Haas vangt
    In de free-recordshop keek ik naar cd's die ik nog nooit had gezien en ook niet wilde horen. Ineens zag ik haar staan. "Hallo, jij bent toch de vriendin van Alberta?. "Ja,  ik ben Natasja"  Ze keek me niet aan terwijl ze sprak. Mooi was ze na tien jaar nog steeds. Zwart, stijl haar, een wit fijn gezicht. En kapones had ze ook nog steeds. "Ken je niet meer?" zei ik. "Jawel jij bent toch Willem, van Café België?". zei ze met een Brabants accent. Vroeger wist ik me geen houding aan te nemen bij haar, nu nog steeds niet  "Wat doe je nu? vroeg ik. "Werk je?" . "Ja, ik programmeer" zei ze. "Programmeren?" waar dan? "Bij Map Jemini". "Werk je dáár?" zei ik ongelovig. "Jij bent toch een soort alternatief meisje, wat moet je daar nou?" "Nou, programmeren kan ook heel creatief zijn" verdedigde ze. Ik was nog steeds verlegen, wist niks leuks te zeggen en wilde verder lopen. "Hoe gaat het nu met Alberta? vroeg ik. Alberta was 19 toen ik haar leerde kennen. Het was inderdaad in Café België. Ik was 29. In die tijd was ik ieder weekend dronken. Ik zag Alberta zitten maar was te verlegen om iets tegen haar te zeggen. Dus ging ik demonstratief naast haar staan flipperen terwijl zij toe keek. "Gaat het een beetje?", zei ze. Ze had groene ogen, donker krullend haar en een geheimzinnige glimlach. Het werd gezellig en ik nodige haar uit voor mijn verjaardag. Mijn 29e verjaardag feest was een bijzonder gebeuren. "Half alternatief Utrecht" was uitgenodigd en Alberta en Natasja. Vijftig mensen gepropt in een hok dat zo klein was dat ik het idee kreeg dat ik in een soort afvalpersmachine zat. De ruimte waar ik 10 jaar heb gewoond. The Cruel Stones waren ook uitgenodigd, in die tijd een populaire Utrechtse Grunge band. Ze gaven een akoestisch optreden in mijn slaapkamer. Alberta zat op mijn bed er mooi en lief na te kijken. Twee weken later kwam ze bij me eten.  Ze vond het vervelend dat ze met twee verschillende stuks bestek moest eten, want ik had  studentikoos geen geld voor normaal bestek. "Wat moet ik nou straks tegen mijn ouders zeggen, jij bent 29 en ik 19?" zei ze. We kregen ruzie om niks en daarna vond  ze me ineens weer lief. In mijn éénpersoons bed werd het toch wat te onrustig. Haar witte huid voelde zacht en jong aan. Ze moest daarna op een matrasje naast mijn bed slapen. De volgende ochtend was ze heel stil en ongelukkig. Ik heb haar nooit meer gezien.