Kortrijk, Heule Na Gent had ik België wel gezien, ik wilde nu naar Frankrijk. Eerst nog even Kortrijk, Heule. Het fietsen stelde niet veel voor. Ineens leek alles op elkaar, dat hele België, net Nederland. Kortrijk klinkt wellicht wat 'exotisch', het is een doorsnee Belgische stad. Om bij Heule te komen moest ik door een straat waar op dat moment een braderie was. Met de fiets aan de hand liep ik over een kermis-achtige markt. Tegen een muur stonden een paar oude stoelen en een parasol. Het was donker en bewolkt maar regende niet. Ik besloot om daar een cola-light te nemen, zette mijn fiets tegen de muur en ging zitten. Er gebeurde niets. Gezinnen met kinderen slenterden gelaten voorbij. Een klein mannetje met sluik haar en een slecht gebit bracht koffie voor een stel bejaarden. Zelfbediening blijkbaar. In een lege hal met bar bestelde ik mijn cola. De barkeeper leek me wat wantrouwig aan te kijken, alsof toeristen hier niet welkom waren. Buiten zag ik een aantrekkelijke blonde vrouw. Ze zou een corpsmeisje kunnen zijn. Samen met haar gezin leek ze te genieten van de Vlaamse feestdag. Plotseling klonk er een vreemd geschreeuw. Het lawaai kwam van het gebouw naast mij. Alle kleine kinderen kwamen ineens bij elkaar. Ook de twee kleintjes van de blonde vrouw waren er, haar zoontje droeg een bril. Uit een raam op de eerste verdieping werd er door een verklede man, een soort 'Nar', allerlei kleine stukjes speelgoed op straat gegooid. Vrolijk schreeuwend sprongen de kinderen er op af. Er was genoeg voor iedereen. Alle kinderen blij, de moeder gelukkig. Ik moest nog naar Heule.