Een surrealistisch kuiken Iedere dag fiets ik langs het Julianapark. Regelmatig lopen daar grote, brutale hanen en kippen over het fietspad op zoek naar eten. Ze zijn als het ware 'ontsnapt' want ze horen gewoon in het park. Nu, in het voorjaar, op een regenachtige ochtend zag ik ineens kuikens lopen. Die grappige, gele diertjes. Er liep een beetje groot uitgevallen kuiken met enige trots tussen twee kippen op het trottoir van de Amsterdamsestraatweg. Alsof dat vanzelfsprekend was. Eerst dacht ik nog dat het kuiken gewond of ziek was omdat er een vlek op zat. Bleek dat die 'vlek' een vleugel was met veren en al. Het was een surrealistisch kuiken. Geen kip maar ook geen kuiken. Een metafoor voor het leven waarin ik me nog steeds een onvolgroeid kuiken voel. Als drie jarige zat ik in de kinderwagen en ik herinner me het doorzichtige regenscherm. De donkere Bilderdijkstraat was overweldigend. Ik vroeg me af of het kuiken ook melancholische gevoelens zou kennen.