Ik weet nog hoe mijn moeder uitlegde hoe arm de mensen voor de oorlog waren In die tijd stelde de sociale zekerheid nauwelijks iets voor. Mensen met een uitkering, toen nog de steun geheten, werden super streng gecontroleerd. Zo was er een gezin met een werkloze vader, moeder en 4 kinderen, zonder geld. De ouders hadden nauwelijks iets te eten voor die kleintjes en van kleding was al helemaal geen sprake. Plotseling was er een kleine erfenisje van een overleden Oma. Moeder was zo blij dat ze voor alle 4 de kinderen kleine rode laarjes kocht. De controleur van de steun kwam weer langs en zei "Zo dus u heeft meer dan genoeg geld, zelfs om laarsjes te kopen voor uw kinderen?" De vrouw ontkende dat nauurlijk maar de toch al minimale "steun" was ze kwijt.

De moraal van deze geschiedenis is niet zozeer een trietste schets uit het verleden maar meer een les voor het heden. In de tijd waarbij allerlei mensen menen dat uitkeringen wel goed zijn maar dat er wel een goede controle moet zijn zodat "profiteurs" aangepakt worden en dat alleen de mensen die het echt nodig hebben een terechte uikeuring krijgen. De waarheid is echter dat die "reactionairen"  het geen ene moer kan schelen of die uitkeringsgtrekkers nu f 1300,- netto of f 100,- per maand krijgen, zolang ze maar niet aan hun poen komen. De allochtone gezinnen met met meer 4 kinderen zijn blijkbaar de profiteurs van nu die dus maar flink streng gecontroleerd moeten worden. "En de gevangenissen van nu zijn bijna 3 sterren hotels en ze mogen er nog pingpongen ook" zei ooit een benkend (blond)foto-model. Ping-pong? Met rode laarsjes? Was het soms een goed gekleed kaboutertje dat op onze kosten ging tafeltennissen in dure hotels?