Ik heb al jaren moeite met de hedendaagse muziek. Onlangs sprak ik wat “GOA trance” fans.  Vrolijke jonge, jongens die beweerden dat mijn probleem veroorzaakt werd door de generatie kloof. Ze waren zo enthou over deze muziek dat ik besloot om ook maar eens  naar GOA trance te gaan luisteren. Ik vond het dus weer helemaal niks.  Nu heb ik pas “Moi, Lolita” van een zekere Alizée aangeschaft.  Het typisch franse hitje vond ik al meteen na één keer luisteren heel erg leuk. De melodie is simpel. Maar verveelt me niet. Ik draai het regelmatig op mijn walkman. Vriend Peter beweerde dat het een typisch jaren zeventig nummer is. Wat ik echt opvallend vind is dat het nummer al weken lang hoog in de hitparade staat. Lolita,  het symbool van de jeugdige verleidster die mannen het hoofd op hol brengt. De bitterzoete tragedie over de machteloosheid van de man en het wulpse meisje, hier in de rol van het wilde hertje. Ongrijpbaar en vliegensvlug. Maar oogstrelend om naar te kijken. De totale verleiding. In de bijbehorende videoclip wordt Lolita al helemaal in het begin goed neergezet. De woede van de moeder op te wekken, om daarna dansend haar vrijheid met haar nog veel jonger zusje? tegemoet te gaan. De titel dan, “Moi, Lolita”. Toegegeven ik ben ape-slecht in Frans maar het moet zoiets betekenen als “Ik, Lolita”. Ik denk dat het liedje gaat over een meisje wat zich er heel erg bewust is dat ze een “Lolita” is. Poëtisch hoor. Ik moest denken aan de franse schrijver Gustave Flaubert die ooit gezegd schijnt te hebben; “Bovarie, c’est moi”. Naar de titel en hoofd persoon van zijn wereldberoemde boek; “Madame Bovarie”. Over de overspelige Madame Bovarie die een einde aan haar leven moest maken met arsenicum. Als ik het me goed herinner, want ik heb het boek niet gelezen, alleen de televisie serie ooit gezien. Toen ik 29 was heb ik eens heel kort iets gehad met een meisje van 19. Eénmaal bij mij thuis vroeg ze zich af hoe ze het aan haar ouders moest vertellen om met een man van 10 jaar ouder te gaan. Ik kon merken dat ze het leeftijd verschil veel te groot vond. Ik had er helemaal geen problemen mee en begreep niet waarover zij zich druk maakte. Ze was echter weer snel vertrokken. Wat rest is de pakkende melodie en het swingde arrangement van “Moi, Lolita”. Hulde voor de makers. Zij maken “tijdloze kunst”, toegankelijk voor een mega publiek. Ik ben zo blij dat het nog bestaat.