Marty, Amsterdammer, 43, klaagde de hele dag. Hij had geen vriendin. Ik vond het dat hij op Wim Kok leek. "Daar heeft nog nooit iemand mij mee vergeleken!" riep hij verontwaardigd uit. Hij was klein, tenger en moest vooral erg lachen om zijn eigen grapjes, terwijl hij opvallend ongeïnteresseerd was als ik iets vertelde. Dat gedrag herkende ik wel. Toneel spelen kon hij niet. Onze regisseur kon niet regisseren. Het toneelstuk is dan ook nooit opgevoerd. De repetities werden gehouden in een gesloten afdeling van een psychiatrische inrichting. In de lange, donkere gangen stonk het naar urine. Regelmatig klonk er luid gejammer. Iedere keer als ik het statige, oude pand betrad vroeg ik me af waarom ons repetitie lokaal nu net in een gekkenhuis moest zijn. Zouden we daardoor ook anders gaan acteren? De oude theaterzaal was vuil en verwaarloosd. Er was wel een echt podium met bruine gordijnen. De muren waren grijs. Het leek alsof er in veertig jaar niets was veranderd. Midden in de zaal stond een grote tafel, waar we iedere repetitie een uur koffie aan zaten te drinken. De regisseur Gert had een grijze baard en was kaal. Er werden allerlei "gewichtige" zaken besproken. Over wie wat deed en waarom. Maar spel-oefeningen vond hij blijkbaar "niet nodig". Iedereen was er, op Marga na. Ze was dik, had kort haar en droeg een bril. Later bleek ze ook nog lesbisch te zijn. Ik mocht die Marga wel. Jammer alleen dat deze keer niet op kwam dagen. Na een half uur gaf Gert het op. "Marga komt vanavond niet meer". Hij begon over een repetitie weekend in de Ardennen. Dat leek mij ook wel wat. Opnieuw klonk gejammer en geschreeuw in de gang. Terwijl de deuren dicht waren was het toch duidelijk te horen. Het geluid leek een beetje op het geloei van een koe. "Hée daar komt Marga aan" zei Marty ineens lachend. Niemand scheen het te hebben gehoord. Mijn avond kon niet meer stuk. Terwijl de regisseur gewoon bleef doorpraten, moest ik op mijn tong bijten zodat ik niet openlijk de slappe lach kreeg. Die Marty toch. Ik dacht dat ik wel een flauw grapje kon maken, maar deze toch wat "simpele associatie" sloeg alles. "In Maart vielen zowat de mussen van ons caravandak" zei Gert. "Dat is wel wat overdreven" aldus zijn stuurse vriendin Miena. "Nou de rivier Ourhte kan er ook wat van. Die treed regelmatig buiten haar oevers en heeft onlangs bijna onze stacaravan bereikt. Terwijl wij op een helling staan" zei Gert. Ik werd enthousiast voor het weekendje Ardennen. Gezellig met Marty in één auto. "In de Ardennen ga ik Miena versieren" riep ik. De twee lesbische dames achterin konden hier wel om lachen. Ik was toch kansloos. Marty verging het lachen snel toen ik besloot alle Franstalige verkeersbordjes luidop voor te lezen. "Remouchamps!". Onze camping lag aan het schattige riviertje de Ourhte. De stacaravans waren trapsgewijs tegen een berg aangebouwd. De ene was nog ouder en meer vervallen dan de ander. "Ha, buurman" zei Gert tegen een man die met een krat bier voorbij liep. 'S avonds besloot ik om voor de caravan gitaar te gaan spelen en te zingen. Ze reageerden niet. Later vroeg Marty of ik ook een liedje kon spelen in plaats van accoorden. Hij vond mijn gitaarspel maar niks. Ik vond deze zeurderige Marty ineens niet meer grappig. Ik sliep in de voortent op een luchtbed in het gras. Marty mocht lekker in de caravan slapen. Ik deed geen oog dicht in die koude rot voortent. De dag erna in de kano met Marty was wel weer leuk. De rustieke Ourhte (spreek uit als Oerte) kronkelde vredig door het dal. Het was een zonnige dag en nagenoeg geen wind. Ik had nog nooit gekanood en Marty ook niet. Dat betekende dat de kano alle kanten opging maar zelden rechtdoor. Marty gaf mij continu de schuld, terwijl hij er logisch ook niks van kon. Na het eten gingen we met z'n allen triviant spelen in een stacaravan. Voldaan na een dag inspanning genoot ik van glazen sterke drank. Ik besloot dat dit wel eens een heel gezellig avondje kon gaan worden. "Hoe heet het ezeltje van Pipo de clown?" en "Is een anemoon een waterplant?" Wat een rare vragen had deze lichtblauwe versie van triviant. "Is dit soms kindertriviant?" vroeg ik aan Gert. "Nee hoor, dit is triviant voor alle leeftijden". Ik werd steeds vrolijker door de domme vragen en de glazen whisky on the rocks. Zegt Mina om half twaalf; "Zeg euh mijn ogen vallen dicht". Het feest was afgelopen. Ik mocht nu gezellig met Marty in de caravan slapen op een tot bed omgebouwd bankstel. Ik viel nu als een blok in slaap. Drie weken na het weekend in de Ardennen werd de toneelgroep opgeheven. Marty ben ik later nog één keer tegen gekomen, lachend in een kroeg op het Domplein. |