 Het voelde als liefdesverdriet. Als ik aan Prince dacht werd ik een beetje ongelukkig. Dat is voor niet-fans wat moeilijk te begrijpen. In 2001 verscheen "The Rainbow Children". De zogenaamde "Swinging Gospel CD". Voor mij een dieptepunt. In 2002 de concerten in Ahoy. Aardig. Maar teveel "Greatest hits". Toen niks. Ik raakte bedroefd. Ik ken Prince nu ongeveer 20 jaar. We zijn samen ouder geworden. In 20 jaar is er veel gebeurd. Een lange periode. Bijna ieder jaar verscheen er album. Iedere keer zat ik in spanning. Zou het een goede plaat zijn? En het viel veel vaker tegen dan mee. Prince is eigenlijk een constante factor in mijn leven geworden. Een constante vernieuwing, waar ik naar uitkijk. Iemand die er was in momenten als het met mij wat minder ging. Maar ook als ik bijvoorbeeld verliefd werd. Prince hoort bij de school van Charlie Parker en Miles Davis. Dat betekent niet dat ik Prince nou zo een groot jazzmusicus vind. Hij is simpelweg een multi-talent op eenzame hoogte die per ongeluk supergoed kan swingen. Net zoals zijn grote Jazzbroeders. Nu dan N.E.W.S., wat staat voor North, East, South, West. Het zijn vier instrumentale stukken van ieder 14 minuten. "East" springt er uit. Als dreigend. Het moet haast wel dat Prince hierbij gedacht heeft aan de "toestand" in Midden Oosten. Iedere nummer heeft een eigen sfeer. Er zitten duidelijk "Seventies" Jazz invloeden in. Ouwe getrouwe Eric Leeds, voorheen saxofonist bij de "The Revolution", heeft een glansrol. Zijn toch wat vrije, "moderne" stijl past perfect bij N.E.W.S. De productie, geluidskwaliteit is verbluffend. Super arrangementen. Melodielijnen zijn er nauwelijks. Echt improviseren dus. En dat voor een "mainstream popartiest". Ik blijf nog lekker bij Prince, voorlopig.  The Rainbow Children 2 jaar na "Rave" nu de echte nieuwe Prince CD. The Rainbow Children.(TRC) Sinds lange tijd is er nu een Prince CD uit die niet gericht is op de "commerciële" markt. Een zwaar spirituele plaat. Eigenlijke een aantal "Jams" bij elkaar. Continu worden er muzikale bronnen aangeboord waarvan ik het bestaan nog niet afwist. Het is de plaat van de verassingen. Waar "Rave" een collage van nummers was die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hadden, The Rainbow Children is een geheel. Het heeft iets mysterieus vind ik. De drums schijnen "live" opgenomen te zijn waardoor het meer als een live plaat klinkt dan een studio plaat. Dit zijn de nummers; 1. The Rainbow Children. Sterk begin, mindere "brug",
sterk einde
Ik moet eerlijk zijn. Ik heb de CD een aantal keren beluisterd en vind
het toch niet echt een goede cd. 1+1+1=3 is gewoon geweldig, een soortement
"Erotic city avant la lettre" maar de resterende nummers, tja. Veel nummers
ontaarden in een soort gospel-achtige samenzang. En de jazzy nummers, ach.
Ik weet niet. Niet mijn vorm van Jazz. Het is wel swingend en mellow bedoeld,
maar tja. Prince is heel veel, kan heel veel maar een echte jazz "vogel"
vind ik het niet. Dat is eigenlijk een beetje het probleem van TRC. Het
is een beetje ver gezocht. Te ge-kunstelt. Dit kan hard overkomen in de
oren van andere Prince Fans. Maar ik moet gewoon
Tja. De NPGMusicClub (http://www.NPGMusicClub.com/)
is iets nieuws. Een site waar iedere Prince-fan al heel lang op wacht,
een manier om op een legale manier nieuwe nummers van Prince op mp3 formaat
te downloaden. Maar er hangt wel een prijskaartje aan. $7 per
maand voor een normaal lidmaatschap en $100 voor een premium member. Dan
krijg je de remix CD Raveintothejoyfantastic en meer... Zeggen ze.
Ik noem even de belangrijkste "nieuwe nummers".Toegegeven een indrukwekkend
lijstje. Het gaat wat ver om ieder nummer afzonderlijk te bespreken. Toch
hierbij een korte indruk;
- High (apart mystiek funky)
Neem van mij aan dat er een paar supergoeie nummers en ook hele
slechte bij zitten. Maar dat is natuurlijk persoonlijk. Er is ook
een nieuwe CD aangekondigd via de homepage van Napster. De CD is getiteld
"The rainbow children". Ik zou zeggen "zoek en gij zult vinden"
Cyber single & 2045 radical man
Prince zet de laatste tijd tamelijk veel on-line zonder dat het
op CD uitkomt. Twee nieuwe en opvallende nummers zijn: Cybersingle en 2045
radical man. Cybersingle is een nogal heftig funkrock nummer, kort
maar krachtig. De stem van Prince klinkt alof deze door een soort
"distortion" is gehaald. Apart soort arrangement, typisch Prince. Het nummer
is in mp3 vorm down te laoden lp de officiele Prince site
2045 radical man is een heel ander verhaal. Een slow-funk nummer
wat zo lekker loopt dat het gewoon waanzinnig swingt. Het zit vol met aparte
geluidjes die behalve apart ook heel erg doeltreffend zijn. De in het verleden
veel gebruikte Camille stem is veel in dit nummer te horen. Het heeft een
bepaalde sfeer die zo veel afwijkt van de "mainstream" Prince nummers dat
critici heeft één van de beste prince liedjes sinds
jaren.
Rave is ongelooflijk Rave un2 the joy fantastic ligt sinds vrijdag 5 november in de Nederlandse
winkels en bij mij thuis. Voor degene die het nog niet wisten, Prince is
weer op een griezelig hoog niveau. Waren "The War", "The Truth", "New Power
Soul" en een reeks super goeie concerten niet genoeg voortekens, Rave un2
the joy fantastic is het harde bewijs. Een plaat met een geweldige collage
van nummers met uitschieters als "undisputed", "everyday is a winding
road", "strange but true" en "pretty man". Had zijn voorganger New Power
Soul een zwarte hoes met een toch iets somber geluid, deze CD is wit. Het
staat voor de nieuwe openheid en vrolijkheid in zijn muziek. De critici
en het grote publiek hebben Prince na 1988 al vaarwel gezegd, terwijl hij
altijd platen is blijven maken. De ene is CD wat minder dan de andere.
Als je goed luistrt zijn er altijd goeie nummers op iedere plaat, dan wel
live. Toegegeven, op "Rave" staan nummers van een niveau wat ik sinds 1988
niet meer gehoord heb. Maar Prince is nooit weggeweest, ook niet door zijn
veelbesproken naamwisseling. De man weet "Swing" in de popmuziek te leggen
op een manier hoe Charlie Parker dat in de be-bop deed. Origineel, super
timing, subtiel en met een belachelijk goede techniek. De boys van bijvoorbeeld
het gezaghebbende tijdschrift "Oor" weten na ruim twintig jaar Prince nog
niet hoe hier mee om te gaan. Ik noem met nadruk Oor omdat zij op dit moment
symbool staan voor de massa die alleen goed vind op een bepaald moment
goed gevonden "mag" worden. Een ander woord hiervoor is pretentie. Mensen
zijn bang voor gezichtsverlies. Prince is al heel lang goed bezig, met
ups and downs. Hij is verschrikkelijk beïnvloed door Sly Stone en
James Brown. Daar heeft hij ook nooit een geheim van gemaakt. Net zoals
Charlie Parker beïnvloed is door Lester Young. Toen Miles Davis ooit
zei dat Prince de "Duke Ellington" is van deze tijd, meende hij dat.
En de kapsones muziek liefhebbers werden een beetje nerveus. Kijk, om Sly
en George Clinton op een voetstuk te plaatsen is geen probleem. Om te zeggen
dat "The Peppers" en "Rage against the machine" heel goed zijn is okee.
Maar om Charlie Parker, Miles Davis en Prince is één naam
te noemen dan worden ze bang. Onze zwarte broeders hebben allerlei stijlen
aan de muziekbijbel toegevoegd die nooit vol raakt. De verzamelnaam is
Swing. In Europa is het smurfenlied uitgevonden. Ja, The Beatles hebben
mooie nummers geschreven, maar voor syncopes moeten we over de grens zijn.
Prince kan nooit "Oud" worden omdat kunst de eeuwige jeugd heeft.
Als ik naar Prince of naar goeie Jazz luister krijg ik altijd een heel
vrolijk, gelukkig gevoel over me. Dat gevoel wordt ook wel "Liefde"
genoemd. Op een koude, regen achtige avond liep ik naar de Supermarkt.
Een corps-achtig meisje leefde zich uit met een mobiele telefoon. Dit keer
deed het me weinig. Bij mij thuis ligt Rave un2 the joy fantastic!.
|
