N.E.W.S. Het voelde als liefdesverdriet. Als ik aan Prince dacht werd ik een beetje ongelukkig. Dat is voor niet-fans wat moeilijk te begrijpen. In 2001 verscheen "The Rainbow Children". De zogenaamde "Swinging Gospel CD". Voor mij een dieptepunt. In 2002 de concerten in Ahoy. Aardig. Maar teveel "Greatest hits". Toen niks. Ik raakte bedroefd. Ik ken Prince nu ongeveer 20 jaar. We zijn samen ouder geworden. In 20 jaar is er veel gebeurd. Een lange periode. Bijna ieder jaar verscheen er album. Iedere keer zat ik in spanning. Zou het een goede plaat zijn? En het viel veel vaker tegen dan mee. Prince is eigenlijk een constante factor in mijn leven geworden. Een constante vernieuwing, waar ik naar uitkijk. Iemand die er was in momenten als het met mij wat minder ging. Maar ook als ik bijvoorbeeld verliefd werd. Prince hoort bij de school van Charlie Parker en Miles Davis. Dat betekent niet dat ik Prince nou zo een groot jazzmusicus vind. Hij is simpelweg een multi-talent op eenzame hoogte die per ongeluk supergoed kan swingen. Net zoals zijn grote Jazzbroeders. Nu dan N.E.W.S., wat staat voor North, East, South, West. Het zijn vier instrumentale stukken van ieder 14 minuten. "East" springt er uit. Als dreigend. Het moet haast wel dat Prince hierbij gedacht heeft aan de "toestand" in Midden Oosten. Iedere nummer heeft een eigen sfeer. Er zitten duidelijk "Seventies" Jazz invloeden in. Ouwe getrouwe Eric Leeds, voorheen saxofonist bij de "The Revolution", heeft een glansrol. Zijn toch wat vrije, "moderne" stijl past perfect bij N.E.W.S. De productie, geluidskwaliteit is verbluffend. Super arrangementen. Melodielijnen zijn er nauwelijks. Echt improviseren dus. En dat voor een "mainstream popartiest". Ik blijf nog lekker bij Prince, voorlopig.