De zwart-witte Oase Vanaf dit moment zou het echte België beginnen. De diepe, geheimzinnige binnenlanden. Mijn Oma heeft ooit gezegd; "Koop nooit een huis bij mooi weer". Bijna de hele tocht was het slecht weer. De Belgische dorpjes leken allemaal op elkaar. Huizenrijen zonder éénheid, vaak slecht onderhouden. Luiken dicht, Niemand op straat. Het begon steeds harder te waaien. Nietszeggende dorpjes met illustere namen als; Kruibeke, Bazel en Temse. Ik kreeg nog net een heel klein glimlachje op mijn gezicht als ik langs een Café Jupiler Sport fietste. De Oercafé’s met een biljart en de sfeer van een voetbalkantine. Dit zijn de plekken waar de échte Belgische gesprekken plaatsvinden, de échte rokers nog 'St Michel' roken. De donkergroene verpakking met sigaretten gemaakt van sigarentabak. Waar Nederlanders geforceerd de sfeer van een authentiek bruincafé proberen na te bootsen, vinden Belgen het geen enkel probleem om in een veredelde ijskast hun pintje bier te drinken, Café Sport. Inmiddels wel honderd keer gezien maar nog nooit binnen geweest. Het zijn eigenlijk kleine tempeltjes, als daar een somber iemand naar binnenloopt komt hij weer vrolijk naar buiten. In Nederland bestaan dat soort kroegen niet meer, behalve dan de ‘Zwaluwbar’ in de Damstraat waar ik ooit binnenliep met een ex die begon te flirten met de barkeerper. Nu met Gent in het vooruitzicht was onnodig stoppen geen optie. Nietsvermoedend reed ik een fotozaak voorbij en zag hoe een soort sixties meisjes plagend haar tong uit stak. Dit zwart-witte beeld was als een oase in de grauwe, regenachtige woestijn die Sint-Niklaas werd genoemd.