Willem Biels Klumper , WB voor intimi, is ondernemer. In een periode van minder dan 5 jaar heeft hij een netwerk van ruim 40 bedrijven uit de grond gestampt met een gezamenlijke jaar omzet van ruim 900 miljoen gulden. Zowel binnen als buiten Europa. Waar ligt de sleutel van zijn succes? Een kennismaking. 

"Mondrian was een tycoon". Eén van de gevleugelde uitspraken van WB. Boven zijn bureau hangt, inderdaad, een Mondriaan. Broadway Boogie-Woogie, het broertje van Victory. Geschatte marktwaarde  25 miljoen dollar. "Kijk, Piet Mondriaan bleef tot aan zijn dood vernieuwend. Ondernemers moeten ook kansen blijven scheppen anders gaat het bedrijf ten onder. Creativiteit moet je ruim zien. Inspelen op vernieuwingen binnen de markt is een creatief proces". De core business van WB ligt in de Sex industrie, met een focus op de digitale verspreiding. "Internet en Porno is meer dan een verstandshuwelijk". 
 
 

Tijdens het interview gaat de telefoon. "Nu even niet!" zegt WB tegen een klant. "Zoiets kun je natuurlijk alleen tegen klanten zeggen die je heel goed kent. Op de lange termijn waarderen klanten een dergelijke directe benadering. Zaken doen is natuurlijk ook prioriteiten stellen. Een idee kan nog zo goed zijn, een zaak met directe winstmogelijkheden heeft altijd voorrang. Met de geleidelijke invoering van de beeldtelefoon rook ik mogelijkheden en heb direct binnen en buiten Europa "virtuele gastvrouwen" ingezet. Mede door hun toewijding zijn we instaat het fysieke geweld van de straat te houden. Een gunstig bijeffect van creatieve bevrediging" lacht WB voluit. 
 
 

"Natuurlijk neem ik de hele dag door adhoc beslissingen, maar een gedegen concept moet uitgewerkt worden. Een van grootste sterren uit onze branche, Traci Lords zat op een dag zonder make-up en bijna zonder kleren aan mijn bureau. Ze was amper 17 jaar en niemand had ooit nog van haar gehoord. Ik bood haar ommiddelijk een contract aan. Een week later wist heel Hollywood wie zij was, een maand later de hele wereld. Ik zie Miss Lords als een Melkkoe. Geef het de juiste begeleiding en het product blijft geld opleveren. In Rusland doen de "inflatable Traci Dolls" het nu erg goed. Iets vergelijkbaars heb ik nu voor ogen met Katja (Schuurman red.). Zij is onlangs toegevoegd aan onze stal. 
 
 

Het leukste vind ik het om 1001 tegelijk te doen. Ik mag dan wel eind- verantwoordelijke zijn, je moet  kunnen bouwen op je medewerkers. Een bedrijf is soms net een pyramide. Als er iets in top verandert moet je voor zorgen dat het in no-time beneden bekend is. Een ivoren toren is dodelijk voor een dynamische club. Daarom geef  ik de voorkeur aan het "bungalow model", een platte organisatie aangepast aan de maatstaven van deze tijd. Toen bleek dat "big brother" een succes werd heb ik meteen onze versie van big brother (big sister red.) laten maken. Een telefoontje naar Menno (Büch) en Miep (Brons) en de video banden vlogen als warme broodjes de deur uit. Bij zo' n bliksem actie moet je wel vaste grond onder je voeten hebben. Katja (Schuurman) melde zich als eerste aan voor een auditie, bij mij thuis wel te verstaan. 
 
 

Het is tegenwoordig niet meer verantwoord om in popmuziek te investeren. De kwaliteit is om te huilen. Deze markt is dermate fragmentarisch dat elke gulden die je daar insteekt weggegooid geld is. Een gunstige uitzondering is natuurlijk Prince (voorheen The Artist). Onlangs was ik nog in Minneapolis en kocht een gedeelte van zijn royalties. Na zijn overlijden wordt dit een regelrechte goudmijn. In de sterreclame zie je tegenwoordig ook de gekste dingen. Bejaarde, bekende Nederlanders als Monique van der Ven en Ron Brandsteder worden ingezet om vertrouwen op te wekken. Ik heb nog wel een rolletje voor die twee in een genre-film. Praten hoeven ze dan nauwelijks. 
 
 

Ik zeg altijd blijf gewoon wie je bent. We wonen in een pandje in Stadsdeel Oud-zuid (voor heen de Pijp). Mijn vrouw wil daar absoluut niet weg en ik ook niet eigenlijk. Amsterdam heeft me gevormd. In die stad gebeurt gewoon enorm veel en dan overgoten met een jus van die typische Amsterdamse humor. Je kan het wel vergelijken met het bedrijfsleven alleen mis ik in veel organisaties het relativeringsvermogen. 
 
 

Mensen blijven mensen en waar gewerkt word vallen spaanders. Als één van mijn mensen niet goed functioneert kan ik hard zijn. Dat is het beste voor de organisatie maar ook het beste voor de medewerker. Al realiseert de werknemer dat zelf meestal niet op zo'n moment. Het is maar net hoe je het brengt. Laatst zat ik in de kroeg met een collega die ik een paar uur daarvoor had ontslagen. "Op de toekomst" proostten we. Dat klinkt nu makkelijk maar dergelijke beslissingen neem je natuurlijk niet over één nacht ijs. 
 
 

Ik kan het niet genoeg benadrukken dat goed zaken doen een kwestie van teamwork is. Natuurlijk, er moet aan het roer een kapitein staan, maar met één bemanningslid is het moeilijk koers houden, vooral als het schip groter wordt. Daarom staat mijn deur altijd open voor nieuwe mensen. Als je de media moet geloven staan er aantal zorgwekkende ontwikkelingen voor de deur. Ik geloof daar niet in. Lichtpuntjes zijn overal, sommige mensen weigeren echter de blinddoek af te doen.