Het openlucht drama Op de foto was Marie-Claire uitzonderlijk mooi. Ze ging met een vriendin naar het openluchttheater. Ik wilde ook wel mee maar aarzelde nog. "Misschien wat ingewikkeld zo?". "Niet zeuren he?" zei ze. Het was Augustus en bloedheet. Ik ging bij mijn ouders eten in Amsterdam zuid. "Wat heb je nu weer voor kleren aan?" vroeg mijn vader. Hij doelde op mijn versleten witte t-shirt. "Kan je mij misschien naar het openluchttheater brengen?". Hij vroeg zich af waarom ik zelf geen vervoer had geregeld. Het Openlucht theater ligt in het Amsterdamse Bos. Er is een ware openluchttheater-cultus ontstaan. Elk jaar een ander toneelstuk van hoge kwaliteit. Iedereen neemt gezellig, steeds meer, eten en drinken mee. Als er een vliegtuig over komt zwijgen de acteurs kijken omhoog, net alsof dat bij de voorstelling hoort. Ik had een goede plek uitgezocht voor de twee meisjes. Plotseling hoorde ik roepen; "Waar is Biels van Two-Goodbye?" midden in de volle tribune. Nou schaam ik me niet echt voor die datingsite en ook dat ‘Biels’ vond ik ook wel grappig, maar dat op luide kaktoon schreeuwen ging wat ver. Doortje, zo bleek later, keek me ineens strak aan. En daar was Marie-Claire ook. Ze was mooi, net zo mooi als op de foto, maar had extreem brede heupen net alsof ze een autoband had ingeslikt. Ze ging naast mij zitten en stak gezellig een sigaret op tijdens de voorstelling. Er rookte bijna niemand en later zei ze; "Daar heb ik mooi poep aan". Het toneelstuk was saai, een lange zit. Ik had geen vervoer en ik moest in het donker teruglopen langs de Bosbaan. Dan liever een vreemde kerel van meer dan negentig kilo achter op een damesfietsje. Na een paar honderd meter werden de rollen omgedraaid, Ik fietsen, Marie Claire achter op. Vlak na de Amstelveenseweg begon Doortje plotseling te schreeuwen; "Waarom heb je dan ook geen eigen vervoer geregeld, door jou worden we nu allemaal belast!". Ik begreep haar woede aanval niet en schrok nauwelijks. Bij de van Nijenrodeweg splitste onze wegen. Openbaar vervoer was er niet meer. Nu was het de beurt aan Marie-Claire, hysterisch; "We maken ons allemaal grote zorgen over jou, omdat we niet weten hoe het nu met je verder moet. En dat is allemaal jouw schuld..." Het lieve poppengezicht was omgeslagen in een exorcist-achtige verschijning die huilde van woede over mijn wangedrag. De twee meiden fietsten uiteindelijk verder en ik kwam een nachtbus tegen in de A.J. Ernststraat die mij in korte tijd naar het Amstelstation bracht. Later heb ik Marie-Claire nog één keer op Msn ontmoet. Ze begreep niet waarom ik het niet goed kon vinden met zo’n super aardige vriendin als Doortje.