Op deze foto staan een heleboel mensen. Twee daarvan zijn Goden. De man vooraan in beeld met kostuum die enigszins verdwaasd voor zich uit kijkt is "Charlie Parker". De lachende vrouw naast hem is "Sarah Vaughan". Het tafereeltje is uit 1948, gefotografeerd in een platenzaak in Chigago. Charlie Parker was toen een jongeman van 28. Of hij op dit moment "High" was, is niet bekend. Wat wel bekend is, dat hij al zwaar verslaafd was aan de harddrugs.

Wanneer mag je iemand nou ongestraft een "God" noemen? Eigenlijk niet zo moeilijk. Ik vind iemand een God als hij of zij dingen heeft gemaakt die ons tot in de eeuwigheid blijven ontroeren. Dan wel graag op mondiaal niveau. Wat ook een voorwaarde is dat de betreffende kunst "vernieuwend" moet zijn. Let wel, niet alle kunst is vernieuwend. Al valt daar ook weer over te twisten.

Charlie Parker wist dat hij de muziekgeschiedenis veranderde. Hij speelde meestal altsaxofoon maar beheerste de tenorsax ook. Jazzmuziek werd in zijn tijd door een relatief klein publiek gewaardeerd, maar dat is nu nog zo. Parker had een absurde goede techniek, dat hebben er meer. Hij kon daardoor geweldig snel spelen. Dat valt te leren. Parker had een volstrekt uniek geluid. Dat wordt lastiger, alhoewel er zijn meerdere saxofonisten met een eigen geluid zijn. De saxofoon leent zich daarvoor beter dan een bijvoorbeeld een trompet. Hij kon heel erg goed improviseren. Tja, dat hebben er maar weinig. Maar het gaat natuurlijk om de combinatie der dingen. Hij wist en weet te ontroeren met een bepaalde klankkleur (timbre) die door merg en been gaat. Hij kon en kan mensen ophitsen en in extase brengen met opzwepende, haast "stoere" solo's. De muziek die hij schreef was nieuw en verfrissend. Hij wordt gezien als de uitvinder van de Be-bop (samen met een aantal andere "Goden" uit die tijd). Sarah Vaughan was een jazz-zangeres. Alle eerder genoemde lofuitingen over techniek, eigen geluid, improviseren, gelden ook voor haar. Ella Fitzgerald en Billy Holliday waren natuurlijk ook vormgeefsters maar ik hou meer van Sarah vanwege haar warme en diepe klank.

Op de bewuste foto staan dus een hoop mensen. Charlie Parker en Sarah Vaughan staan er zo vriendelijk, een soort kwetsbaar tussen. Het lijkt alsof ze helemaal geen kapsones hebben. Alsof het hele gewone mensen zijn.