Het is me voor het eerst op gaan vallen bij voetballers. Het klinkt ongeveer zo: "Je draait een seizoen slecht, je traint wat te weinig, je wordt wat te zwaar, je verliest een wedstrijd te vaak enzovoorts. Caesar en  Magret Thatcher praatten in de koninklijke meervoudsvorm, de zogeheten Pluraris Majestatis. "Wij hebben besloten deze maatregel in te voeren", terwijl ze bedoelden: "Ik heb besloten deze maatregel in te voeren". Dit is natuurlijk absurd maar er is bijna niemand die zo praat behalve die hoog geplaatste lieden. Soms word de tweede persoon enkelvoud  wel goed gebruikt en in de juiste context. "Je hebt wel eens van die dagen dat alles tegen zit” of  "Dat heb je alleen wanneer je onder stress werkt". Dat "je" gebruik is voornamelijk te horen op de commerciële televisie waar het ook massaal geïntroduceerd werd. Waren het eerst succesvolle voetballers, nu zie ik ook allerlei gasten in reality tv programma's praten in de "je" vorm. Het meest storende is de verborgen moraal in het "je" gebruik. Stel je voor dat Sabine "sex" big brother op de bank zit van het big brother huis en zij zegt; "Je hebt wel eens van die dagen dat je denkt dat je de enige op de wereld bent. Dat al je vrienden bezet zijn. Dat je zin hebt in een warme arm om je heen. Dat je alleen een kroeg binnen loopt. Dat je met de eerste beste jongen die je aanspreekt de koffer in duikt, terwijl je die jongen eigenlijk alleen een lekker ding vind. Je kent dat wel. Je neukt je helemaal suf.  Je hebt een geweldige tijd. En de volgende dag vraag je je af waar je mee bezig bent geweest".  Kortom, wat Sabine mee maakt maken we? allemaal regelmatig mee en het is zeker niet verkeerd of zo. Althans die indruk probeert "men" te wekken. Ik zou deze vorm van tweede persoon enkelvoud Plebejus Moralis willen noemen.