Rebbeca’s stille triomf We konden nog wel een dame gebruiken in ons dispuut MDC, "Moedig Door Charisma". Het stoorde me al maanden dat de verhouding scheef was. Zeven mannen en drie vrouwen. Binnen De Club hadden we al snel de bijnaam "de Laveloze Ladders". Ik kon daar in het begin wel om lachen, maar ik merkte dat we onze invloed binnen het bestuur aan het verliezen waren. De nieuwe bestuursvoorzitter, Robert-Jan mocht mij niet en ik hem niet. Een vrouwenversierder die mij als een soort bedreiging zag. Mijn aangeboren vlotheid kon hij totaal niet plaatsen. Hij moest het hebben van voorspelbare woordgrapjes, terwijl ik door een wenkbrauw te fronzen een zaal vol mensen kon laten huilen van het lachen. Nu het wat minder ging met MDC genoot hij. "Je clubje loopt leeg hé Bielsje!" zei hij spottend. Ik wist dat ik van hem afhankelijk was en bleef vriendelijk. Er zou een nieuwe lading "Gansjes" in aantocht zijn, zoals wij gewillige vrouwelijke feuten graag noemden. Ballotage klinkt oubollig maar binnen onze vereniging was het verplicht. Eén van de tradities die ik volledig onderschreef. Robert-Jan wist van ons Gansjes tekort en stuurde me een nieuwe. Ik maakte me zorgen. Een boerenmeisje met de naam "Rebecca". Zou dat de grandeur van MDC niet ondermijnen? Het was een frisse ochtend in augustus. Rebecca stapte de bestuurskamer binnen. De ruimte was donker en oud, schaars verlicht. "Hallo, ik ben Rebecca" zei ze. "Waarom wil je bij een studentenvereniging?" vroeg ik. "Lijkt me leuk" zei ze kortaf en zweeg. Ze kwam uit Nibbixwoud en had een typisch zwaar, West-Fries accent. Blond haar, katachtige blauwe ogen. "Wat doet je vader voor werk?" "Agrariër" zei ze. Ze keek me wantrouwig en enigszins kwaad aan. Alsof ik haar een heel indiscrete vraag had gesteld. Ze zweeg opnieuw. "Wat studeer je?". "Toegepaste Natuurkunde" zei Rebecca. Wat een ingewikkelde studie voor zo een jong meisje dacht ik nog. Ik wist niet zo goed wat ik moest vragen. Wel wist ik dat dit "Gansje" kost wat het kost in mijn dispuut moest komen. Ze keek me indringend aan en ik werd overal warm. "Nou je hoort nog van ons. Wil je er nog wel bij?" vroeg ik?. "Ja hoor" zei ze met een zeer bescheiden glimlach. Genoeg om mij te doen smelten. Aan de bar van de Club werd ze door alle mannen omsingeld en uitvoerig bekeken. "Wie is dat?" vroeg Robert-Jan. "Tja, een boersmeisje". Als Rebecca door de zalen liep leek ze de grond niet te raken. Ze zweefde in stilte. Haar strakke jeans, kort zwarte bont jasje zou ik bij elke andere vrouw "ordinair" hebben gevonden. Bij Rebecca niet. Haar halflange krullen vielen als woeste, gouden manen over het zwarte kunstbont. Alle blikken van alle mannen volgden haar. Tot grote ergernis en afgunst van Robert-Jan en de andere "vlotte" boys van De Club. Binnen ons eigen dispuut bleven de mannen ontzettend geanimeerd met haar praten. Rebecca glimlachte. Tijdens het wekelijkse dispuut diner zat ik, als een Praeses betaamt, aan het hoofd van de tafel. Rebecca zat opvallend dicht bij me in de buurt. Roelof, één van onze zwaarste drinkers met een dikke kop bleef maar met haar praten. Het leek of Rebecca hem heel goed begreep. Dat had ik nou nooit met haar. Ik stond op en nam het woord; "Beste leden. Ik heb de eer ons nieuwe lid te verwelkomen; Rebecca du Mortier". Alle leden van MDC werden zichtbaar vrolijk. Rebecca had ook de harten van de vrouwelijke leden veroverd. Ze glimlachte. Tijdens de uitstap van De Club naar Six Flags week Roelof niet van haar zijde. In het reuzenrad zat ik eindelijk bij Rebecca in een wagentje. Roelof zat naast haar. Tijdens ons waardeloze diner in van der Valk nam Rebecca patat en biefstuk. Alle mannen bij ons aan tafel hadden ook ineens trek in patat en biefstuk. Het scheen dat Rebecca een relatie had. Niemand wist met wie. Ze was de enige van het dispuut die in een ruime middenklasser reed. Iedere dag ging ze van Amsterdam naar Nibbixwoud. Ik kende een meisje uit die buurt. Ik genoot daar altijd van de frisse, gezonde lucht. Het geheim van Rebecca's mysterieuze aantrekkingskracht zou daar moeten liggen. Ik stelde me voor dat ze op een grote boerderij woonde en in de hooischuur werd bemind door haar potige boerenvriend. Rebecca wilde me onder vier ogen spreken. Ik gloeide van nieuwsgierigheid. "Waarom zou Rebecca mij willen spreken? Vast iets zakelijks" dacht ik. In de bestuurskamer werd het muisstil. Ze keek me aan. "Ze hebben het over ons" zei ze. "Over ons? Hoe bedoel je ?" vroeg ik verbaasd. "Ze denken dat wij een relatie hebben". "Wie is ze?" vroeg ik. "Nou Roelof, onder andere, zat rare grapjes over ons te maken in de Diës", zei Rebecca. "Hmm, dat is niet zo best" zei ik. Rebecca keek me aan. Dit was niet de blik van een ongelukkig iemand. Haar donkerblauwe ogen kwamen ineens brutaal over. Alsof ze wist waaraan ik dacht. Thuis zag ik een e-mailtje van Rebecca. De inhoud was kort maar krachtig; "Ik kan er ook niks aan doen dat ik jou leuk vind". Inwendig juichend liep ik door mijn kamer. Dit wilde ik zo graag en nu was het zover. Mijn huisgenoten keken me raar aan. "Wat ben jij ineens vrolijk?" vroeg Roelof argwanend. Ik besloot om een avondje te gaan stappen met Rebecca. In café Dante werden we langzaam dronken. Ik zeven biertjes, Rebecca zeven Pasao-Cola. Ze zei niet veel maar zat wel hele avond lief te lachen. We werden langzaam één warm geheel. Later liepen we onder één paraplu naar het Centraal Station. Ik zette haar netjes op de laatste trein richting Nibbixwoud. Na deze geslaagde avond werd het tijd voor het "serieuzere" werk. Ik mocht bij haar komen eten."En je vriend dan?" vroeg ik. "Het gaat slecht tussen ons. Hij zit nu Australië". Hij is beroepsmilitair." zei Rebecca. Vanaf station Hoorn Kersenboogerd ging er ieder uur een bus naar Nibbixwoud. Het was een koude, donkere november avond maar het regende niet. Ik had wel zin in een wandelingetje en besloot te gaan lopen. Het frisse polderlandschap gaf rust. Ik rekende op een wandelingetje van een kwartier maar na een uur nog steeds geen spoor van Nibbixwoud. Ik kwam niemand tegen, zelfs geen auto op de eindeloze provinciale weg. Eindelijk een paar schaars verlichte huisjes. Dit moest Nibbixwoud zijn. Een leuk, klein boerderij-achtig huisje met een rietendak. Rebecca deed open. Ze lachte. Droeg een wit handgeknoopt truitje en bijpassende gebleekte jeans. Ik had geen eten meer nodig. Haar huiskamer was donker. Op het grote posterbehang was een donker oerwoud afgebeeld. Op de Wc deur hing een afbeelding van een levensgrote wolf. Niet echt gezellig daar. Rebecca had heerlijk gekookt. Echt Nederlands eten. Hutspot met worst en vanillevla toe. Vlak na de koffie maakte ze aanstalten om naar bed te gaan. Het twee persoonsbed waar zij normaal met haar vriend de beroepsmilitair op slaapt. Dat leek me niks. "Heb je geen logeerbed?" vroeg ik. "Hoezo?" vroeg ze verbaasd. "Nou ja het idee". Ze leek het te begrijpen. Onder het rietendakje was een zoldertje met een heel lief, klein logeerbedje. We pasten er precies in. Binnen enkele minuten ontsteeg ik de werkelijkheid. Dwars door het rietendak, zwevend boven West-Friesland. Naar de helder rood en gele sterren. De volgende ochtend was het 6.00 op staan. Rebecca wilde persé om 9.00 bij college zijn. Het was ijskoud in het zoldertje. Wij lagen lekker warm tegen elkaar in het te kleine logeerbedje. In haar auto terug naar Amsterdam stond de radio van Rebecca de hele tijd op radio 538. Ze zei de hele reis niets. Ik was alleen maar heel erg gelukkig. Rebecca had voor mij gekozen. Op de sociëteit werd Rebecea steeds populairder. Dikke Roelof werd nu wel erg klef. Rebecca leek steeds meer te genieten onder al deze aandacht. Ze ontving een grote bos bloemen van een anonieme gever. Ze zei dat ze daar niet van gediend was, haar ogen wezen op het tegendeel. Roelof ging regelmatig met haar lunchen. Als ik er bij zat zei ik niks. Niemand mocht weten dat wij een relatie hadden. Rebecca woonde immers samen met een beroepsmilitair. Ik moest bij Robert-Jan komen en werd onrustig. Zou hij iets vermoedden? Tijdens ons gesprek bleek dat hij van niets wist. Hij was heel nieuwsgierig naar het privé-leven van Rebecca. Ik bemerkte dat Robert-Jan vrolijk bewoog en veel meer lachte dan normaal. Later in de Diës raakten Robert-Jan en Rebecca diep in gesprek wat minsten een uur duurde. Vrijdagavond was Rebecca lekker bij mij thuis. In bed merkte ze op dat ik geen sieraden droeg. "Vind je dat leuk dan?" vroeg ik. "Ik vind een kettinkje wel wijs ja". Later werd ik zwetend wakker terwijl zij met haar hoofd op mijn schouder sliep. Ik vond haar zo verschrikkelijk lief. Ze kon geen kwaad doen. De week daar na wilde Rebecca iets meer samen doen dan alleen het bed delen. We gingen naar de film. Ik koos voor een cult-film in Kriterion om zo min mogelijk op te vallen. Jammer dat de film saai was en de beenruimte minimaal. Na de film vroeg ik of ze de hoofdrolspeler aantrekkelijk vond. Ze keek me aan alsof ze water zag branden. Een verkeerde vraag dus. In mijn woning werd het weer heel gezellig. Op de Club was Praeses Mike plotseling heel erg geïnteresseerd in Rebecca. Uren stonden ze vrolijk aan de bar. Met haar kont een stuk naar achteren zodat je duidelijk haar string kon zien. Ze begon mij steeds meer te negeren. Ik vroeg wat dit betekende. "Ik mag toch wel met mannen praten?" vroeg Rebecca lichtelijk geïrriteerd. Rebecca had een zwak voor leidinggevenden. Ik werd steeds jaloerser. Er zou een Gala georganiseerd worden.We gingen eerst met het dispuut uit eten. De hele tafel was dol enthousiast over het nieuwe kapsel van Rebecca en haar nieuwe kleren. Jackie was de ongetroonde koningin van de Club, mede vanwege haar Vanessa-formaat borsten. Ze kreeg nu nauwelijks aandacht. "Is het schaamhaar?" zei ze over het gedeeltelijk onechte kapsel van Rebecca. Ik werd kwaad maar was ook verbaasd. Jackie was normaal altijd zo lief en nu ineens dit. Ik liep samen met Roelof en Rebecca over de Herengracht naar het Gala. Ik vroeg me af of Roelof nog steeds niks door had. Ik had besloten op het Gala een spetterend muzikaal optreden te geven. Rebecca had speciaal voor het feest haar half lange haar opgestoken in een soort "Olivia Newton-John model". Ze negeerde me continu. Als ze met mij sprak was dat voor een paar seconden. Het leek alsof ze vrij wilde zijn. Ik had speciaal voor ons een hotelkamer gereserveerd. Er werden allerlei bekende 538 hits gedraaid. Rebecca genoot van het dansen en alle aandacht. Zo vrolijk kende ik haar nog niet. De leden van MDC merkten dat mijn aandacht voor hen verslapte."Wat heb je toch? Je organiseert en doet nog maar weinig voor ons" merkte Suzanne op. "Ben je soms verliefd?" vroeg ze lachend. Ik ontkende alles. Begon uit onvrede maar met Suzanne te dansen.Ik had haar in een dronken bui wel eens "bemind" voor een nachtje. Mijn optreden duurde slechts een half uur. Ik zong en speelde gitaar als een bezetene. Meezingers, punk ieder wat wils. MDC, de hele Club, iedereen genoot van het optreden. Ik werd letterlijk door een aantel leden op handen gedragen. Ik was in de veronderstelling dat Rebecca dat ook deed. Dat ze me vlak na het optreden in de armen zou vallen. Maar ze was spoorloos. Een kwartier later sprak ik haar aan bij de bar. "Wat vond je van mijn optreden?" zei ik. "Gaat wel" zei ze zuinigjes. Ik voelde het beuken aan ons flinterdunne fundament. Na het Gala gingen we met z'n allen op kroegentocht. Praeses Mike liep naast mij achter Rebecca. We zagen de kont van Rebecca. "Dat Gansje zou ik wel even willen vullen" zei hij tegen me. Ik voelde dat hij een kans maakte. De eerste, grote discotheek was gezellig en druk. Rebecca was continu omringd door mannen. Ik wilde ook wel even aandacht. Ze was duidelijk niet geïnteresseerd. Anouk was een beetje alto studente. Toen "Nobody's wife" werd gedraaid wilde ze met mij pogoën. Rebecca leek niet onder de indruk. Ik werd langzaam dronken. Ongeveer 3.00 's nachts nog naar een nachtdisco. Ik wilde slapen en vertrok. Rebecca achterlatend met een groep mannen. Ze zei amper tot ziens Ten einde raad liep ik alleen over de Prinsengracht naar mijn Hotel. Ik besloot Rebecca wat "nadere vragen" te gaan stellen in de bestuurskamer. De ruimte waar wij elkaar voor het eerst zagen.Opnieuw vermeende onschuld en verleiding. Er was eigenlijk maar één vraag, de basis vraag die ik niet durfde en mocht stellen. Ik kon niets bewijzen. Ze keek me aan en zweeg. Ik wilde haar niet verliezen. Haar fel blauwe ogen wilden absoluut geen verantwoording afleggen. Onze laatste minuten. Talloze gedachtes vlogen door mijn hoofd, nu een kokende centrifuge. Het vocht werd langs mijn ogen naar buiten gedrukt. "Ik trek het me wel erg zwaar aan hé?". Ze knikte en zei "Ja". Rebecca verliet de bestuurskamer. In het weekend maakte ze het "uit" via ICQ chat. Zo kon het niet langer aan, de spanningen tussen ons en bleef bij haar besluit. Maanden later heeft Praeses Mike aan mij opgebiecht dat hij Rebecca naar bed was geweest. Hij bleek niet de enige. Nu moest ik de waarheid onder ogen zien. Mike noemde Rebecca een "hoer". Ik hield nog steeds van haar.