Ik heb een klassieke gitaar met nylon snaren en massiefbovenblad. Toen ik hem kocht vond ik de afstand tussen de hals en snaren te groot waardoor ik te hard moest drukken voor mijn  accoordjes. Ik liep de gitaar winkel Staffhorst binnen en vroeg of ik de kammetjes zelf mocht afvijlen. "Ja dat geen kwaad als je maar secuur doet, met een schuurpapiertje ofzo". Ik fanna thuis schuren. Inderdaad de afstand tussen de hals en de snaren werd kleiner. Maar naar mijn "reparatie"  klonk de gitaar nergens meer naar. Gitaar een jaar lang in de hoes. Kom ik weer bij Staffhorst. Een oudere-jongere met grijs langhaar legde hoe nauw de afstand is. Eén millimeter maakt een wereld van verschil in volume" legde hij een lach gezicht en noordhollands accent. "Het is verder wel een goeie gitaar, maar euh ik heb het de komende 3 weken heel druk" Ik werd ge-irriteerd "U vorige collega zei dat het wel kon!" Ok. De volgende dag was de gitaar klaar. In de winkel ging ik mijn gitaar uitproberen. Komt er een blond meisje van ongeveer 15 binnen met haar moeder. Ik voelde gewoon dat het meisje naar me luisterde. Ik liet even een paar schema'tjes horen. Ze liep rond en wachtte samen geduldig met haar moeder totdat ze geholpen werden. "Wij willen graag een gitaarkopen" "Met nylon of stalen snaren?" vroeg de verkoper. "We weten er eigenlijk niet zo veel van". Geduldig legde de verkoper het verschil uit. Opeens realiseerde dat ik het verschil ook niet wist toen ik 15 was. Op het werk en in de stad voortdurend geconfronteerd met ambitieuze carrierre vrouwtjes. Wat een heerlijk gevoel dat er ook onschuldige meisjes bestaan die nog van niks weten. Misschien zou het meisje met haar pas nieuwe gitaar wel nooit leren spelen. Wat zou ik ineens een geduldige leraar zijn. Zichtbaar geroerd betaalde ik mijn f 106,- reparatie. De oudere-jongere zei nog met een lach gezicht "niet zelf gaan sleutelen hé? Het wordt anders zo kostbaar!.