Rêves d'Andouillette Het was tijdens een barbecue bij de kantine van mijn tennisvereniging. Vanwege een uitwisseling waren er een stel Franse studenten op bezoek. Ik wist niet dat Fransen zo konden blowen Toch bleven ze er vrij nuchter en vrolijk onder. De jonge Franse meiden waren charmant maar ze spraken liever Frans dan krom Engels. Op een tafel stond een grote waterpijp terwijl het buiten al lang te donker was om te barbecuen. Verveeld zat ik met een flesje bier voor de tv... Een Franse jongen bood me een soort slavink aan. Hij zei nog zo iets van; "Dit is nou echt een Franse specialiteit". Niets vermoedend stopte ik het hele stuk vlees in mijn mond. Een 1/4 seconde later overviel mij een gevoel van ongekende walging. Dit stukje vlees smaakte naar P**p! Ik liet me niet kennen en slikte alles met grote tegenzin door. Mijn tennismaatje Bart had ook een stukje gegeten maar hij rende theatraal naar het toilet om het uit te spugen. De barbecue was inmiddels gedoofd maar die stonk zelfs nog naar P**p! De Fransen gaven toe dat het een vrij exclusief gerecht betrof genaamd; 'Andouillette'. Eindelijk een Franse specialiteit. In Nederland ontdekt. Daarvoor hoefde ik geen 620 kilometer naar Parijs te fietsen. Met de kok van Andouillette, Jacques raakte ik in gesprek. Een vriendelijke Fransman die in Lille bleek te wonen. "Ken je toevallig die jeugdherberg?" vroeg ik het Engels. "Bien sur" zei Jacques. "En heel misschien ook die jonge receptioniste, beetje klein van stuk, donkerblond?" vroeg ik hoopvol. "Dat moet Bouchelle zijn geweest. Had ze fel blauwe ogen? Ik heb twee jaar met haar een relatie gehad", zei de Fransman. "Echt waar?" riep ik lachend, als een boer met kiespijn. Ik moest het wel accepteren. Deze miezerige Jacques had mijn Madonna bemind. Misselijk stapte ik op mijn fiets. Ik had nog een lange weg te gaan.