Mensen die niet van Jazz houden weten niet hoe prettig het is om iemand te ontmoeten die wel van Jazz houdt. Laat staan wanneer er op een feest, een langbenige, donkerharige schoonheid een boek vol “standards” bij zich blijkt te hebben,  die per ongeluk ook nog mooi kan zingen. Ik mocht haar begeleiden voor een publiekje van 10 man die letterlijk tussen de schuifdeuren zaten te luisteren. Ze genoot zichtbaar en ik ook. Ik had ineens weer zin in bier. De gastvrije Robèrt was eigenaar van dit enorme pand. Op vakantie sprak hij over een huis boven een CD winkel vlak bij Scheveningen. Ik had me een beetje armoedig woninkje voorgesteld. Deze kamer ensuite was zo groot en lux alleen te vergelijken met de woongroep op het Valeriusplein van de gekke Pierre en Mischa. De zangeres ging naar huis en Robèrt zette een CD van Tina Turner op.  Een select gezelschap bleef over. Esther droeg een bril en had imposant donker haar. Terwijlze brutaal haar benen op de stoelleuning had gelegd zag ik een heel klein stukje, ontbloot scheenbeen. Boven haar brilleglaasjes keek ze me verleidelijk aan. En ze dronk ook nog lief bier. Ze vertelde ons over de koop van haar nieuwe woning. Ik beloofde dat ik de volgende dag wel even zou helpen verhuizen.  Na 10 flesjes besloot ik om te gaan slapen. Ik zette het zolderraam wijd open en voelde een soort zee lucht binnen waaien. Ongeveer vier uur ‘s nachts word ik dan wakker met het alcoholmaagzuur in mijn keel. Vlakbij het raam klonk ineens keihard geschreeuw van een zeemeeuw. Ik ging maar fantaseren over een heftige sexontmoeting tussen mij en Esther. Nu woont Robèrt in een nette wijk van Den Haag vlak bij het Museon. Het was een uur lopen naar het huis van Esther. Ik verbaasde me over de lange straten van Den Haag in vergelijking met het dorpse Utrecht. De straat was licht maar er waren wel wat huisjes dicht getimmerd. Ik twee “Haagse Harry’s” lopen. Deze lieden hadden wellicht een apart accent maar hun hond leek allerminst grappig. Vlot stak Ester haar hoofd uit het raam, ze keek, riep wat naar Robèrt en negeerde mij. Ik voelde dat het een sexloos weerzien zou worden. Terwijl Esther en haar vriendinnen weg waren lieten we  beneden even de buitendeur open staan. Ik hing uit het raam en zag hoe een oude Haagse Harry agressief naar binnen keek, een stuk steen uit de gangmuur haalde en het kwaad op de grond stuk gooide.  “Waarom doet u dat Opa?” vroeg een jongetje. Ik wilde het liefst  roepen “Ga weg, oud rotmannetje”, maar hij zag mij niet en ik durfde niks te zeggen. In een Javaans eethuis bestelde ik  een blikje cola en zag een aantal jongens wezenloos voor zich uit staren. Deze blikken waren niet treurig of ongelukkig maar ze straalden een bepaalde leegte uit die ik nog nooit eerder had gezien. Een soort mensen die recht op in hun graf zitten vlak voor dat ze gaan liggen.  Antoinette, een blond vriendinnetje van Esther klaagde over de onveilige buurt. “Geen plek om als meisje alleen thuis te komen” vond ze. Ze was blij dat ze er weg kon. Ik was ineens dolblij met mijn veilige haventje in Utrecht. Het nieuwe huis van Esther was in een iets nettere buurt met iets minder gekke Haagse Harry’s op straat. Een aardig huisje met weinig ramen waardoor de woonkamer te donker was. De stevige Gretchen liep met een korte broek door het huis heen en weer. Terwijl ze even op haar hielen ging zitten boog ze door haar lange benen. Ik was moe en koud en vond het jammer dat ik niet onder haar lag. Tijdens het koken ging in steeds reclame teksten herhalen. Gretchen, eigenlijk een Friese psychiater, besloot dat ik onzeker was. Nu weet ik dat Noordelingen wantrouwig zijn ten opzichte van vlotte Amsterdammers maar dit ging wel wat ver. Ik vond haar stiekem wel lief dus een woede aanval bleef haar bespaard. In het tuintje van Esther aten we Chinees afkomstig van de Surinamer. Esther was ook nog trots op haar blote voetjes. Zelf heb ik een afkeer van blote voeten, misschien omdat ik maatje 47 heb, maar de lieve voetjes van Ester leken net poppehandjes. Terwijl ik haar een beetje begon paaien keek Gretchen ineens wat bezorgd. Eénmaal buiten met Robèrt liepen we langs “Het Paard”. Een regenachtig avondje. “Zeg is die Gretchen soms verliefd op Esther”? zei ik. De altijd beschaafde Robèrt ontkende noch bevestigde het.