"Is het een cadeautje?" vroeg de caissière.  Ze had wel vaker een boek ingepakt. "Ja, is het cadeautje" zei de klant. Het was stevig, rood pakpapier. Meestal vind ik zo een mooi ingepakt boek er leuker uit zien dan het boek zelf.  Met een enkele beweging en twee stukjes tape had zij het boek ingepakt. Ze deed er ook nog een vrolijk stickertje van de winkel op. Ze had fel, rood krulhaar maar was tóch niet echt mijn type. Ik had net een boek gevonden van een schrijfster die ik toevallig ken. Dat was ook de enige reden waarom ik het boek heb gekocht. "Wilt u er het boekenweek geschenk bij?" vroeg ze aan de klant. Er werd wat gegrinnikt. "Het is wel zware kost hoor" zei de caissière. Een man in de rij zei: "Je moet er wel een vreemde woordenboek bij hebben hoor" "Haha". Ze hadden het over een boek met een rode omslag. "Woede" van Salman Rushdie. Ik vond die Rushdie eigenlijk maar oninteressant totdat ik zijn fotomodel vriendin in de krant zag staan. "Wat moet die lelijke ouwe rot Rushdie met zo een jong mooi grietje?" dacht ik toen. Ik was inmiddels aan de beurt en de verkoopster vroeg; "Is het een cadeautje?".  Ik mompelde zachtjes "Ja". Ik loog want het boek was gewoon voor mij en geen cadeautje. Ik wilde haar gewoon zien inpakken en dan nog wel mijn boek. Opnieuw ging het flitsend. "Wilt u het boekenweek geschenk er bij hebben?" Ze had rood haar en ik werd toch wat verlegen. Ik wilde het rode, gekeurde boekenweek geschenk er ook best bij hebben. "Dat is dan  f 34,95" zij het meisje. Ik zei niks maar had inmiddels wel een pinpasje in mijn hand . "Oh, u wil dus met pin betalen?" zei ze. Ik schaamde me een beetje om mijn nonchalante houding en glimlachte beschaamd naar haar. Zij lachte terug. Ik liep vrolijk naar buiten in het bezit van twee boeken die ik wel ging lezen maar niet zelf had uitgekozen.