Ik heb niks met sangria. Op de theater kermis de Parade, is er een feestelijk tentje waar ze deze rode  vruchtenwijn verkopen. Twee jaar geleden was ik daar met de roodharige “Karini”. Ik was gewoon belachelijk verliefd. Hoe ze daar zat. Met haar witte jurkje, witte huid, grote borsten en het rode haar. “Zal ik de laatste trein nemen?” vroeg ze onschuldig lachend. “Doe maar niet” zei ik. “Wil jij nog wat sangria?. Veel of weinig?”  “Veel”. Ze kwam terug met een glazen kan vol met stukjes sinaasappel en natuurlijk sangria.We hadden iets te vieren.  Het was een regenachtige, mislukte Parade dat jaar. Al drinkend keken we over het natte grasveld. “Dit is gewoon het mooiste wat er is”, zei ik. “Bij jou in de buurt zitten en verder niks”. Er kwam dus wel meer. Ze ging mee naar huis. “Hmm, ik zal maar niet zeggen hoe groot ik woon” zei ze, toen ze mijn kleine woning binnen kwam. “Waarom begin je er dan over” dacht ik. Maar goed zij was een god dus ik zei niks. Een orkaan te bed. “Ja, ik slik de pil niet dus pas je wel op”. Ik heb veel door mijn vingers laten glijden maar dit lichaam overtrof alles. Zacht, rond en heet.  En dan toch ineens een anti-climax. Deze dame maakte me nerveus. Ze wilde alles en toch weer niks. Om zes uur ochtends bracht ik haar naar het station. “Wees dan blij dat ik niet alles over je buik heb gespoten”, probeerde ik nog. Het meedogenloze, rode, Popke was en blijft toch onweerstaanbaar.  Een jaar later zat ik om vier uur ‘s nachts op #sex en ontmoette een dame die 10 minuten fietsen bij in de buurt woonde. “Kom jij maar in praktijk brengen wat je over de chat verkondigd". Okee, ik er heen. Ze zag eruit als een blond sex grietje uit een nieuwsgroep. Perfect. Een slanke pop. Ze danste bijna door de huiskamer en vertelde hoe ze onderhouden werd door een rijke kerel, die ze minachtte. Even later lag ze als een soort krolse kater op mij te woelen. Haar ogen weggedraaid. Weer even later in haar bed. Haar huid voelde dun, elastiek-achtig aan. Als ik in haar bil kneep leek het net alsof ik ineen zakje water greep. Nog steeds keek ze me niet recht in de ogen. Opnieuw knapte ik af. Ik vond haar maar een beetje hoerig meedogenloos. Weer een jaar later was ik met vriend P. op de Parade. Het was nu wel extreem druk. P. had wat te vieren. Ik kocht een kannetje Sangria. Vriend P. blij. Ineens zag ik het blonde hoer-achtige meisje lopen met een pooier-achtige man.  Ik werd natuurlijk genegeerd, maar ik had zelf totaal geen behoefte haar aan te spreken. Van schrik liet ik nog wel een vol glas sangria op de grond vallen. Het viel als een dun plasje bloed over de houten vloer. Een onbekend meisje zei nog: “Zonde van al die sangria”. Ik heb toch niks met vruchtenwijn.