Saté Lethargie Afgelopen zomer in Gent. Het was mijn rustdag. Een snackbar met een groot 'schilderij' op de voorkant. Er stonden 2 mannen op met een lachgezicht. Jules & Frank. Belgen, ongetwijfeld Vlamingen. Op een soort schoolbord werd hun unieke, goede kwaliteit Saté aangeprezen. Ik besloot een gokje te wagen en de Saté te bestellen. Het was Jules die me hielp, minstens 10 jaar ouder dan op het schilderij. Echt vrolijk keek hij ook niet meer. De Saté was niet, zoals meestal in Nederland gegrild maar in het frituurvet gebakken. Er zat een soort gelig, krokant randje om. "Met kruiden?" vroeg Jules. Kruiden? Ik had op wat Satésaus gehoopt maar ik nam de kruiden, dat hoorde zo. Het was niet vies, deze geheimzinnige Saté, maar ik prefereer toch met Satésaus. Ik wist niet meer waar ik nu nog heen kon gaan. Om de hoek was een groot marktplein. De avondzon scheen warm in mijn gezicht. Een paar tentjes, wat mensen op een tribune. Er speelde een popgroep. De volgende dag zou de tourkaravaan langs komen Ik besloot een biertje te bestellen.