Pierre en Mischa waren twee alternatief geklede broers die iets hadden met Sai Baba. Hun vriendin Tevka, met blond geverfd punk haar, leek op een jongen. Vlad merkte ooit op dat het net leek alsof er een pot mayonaise in haar haar was gegooid. Vanaf het moment dat dit bonte gezelschap mijn zolderkamer binnen trad, brak er een  ware bacchusorgie los. Ik bleef maar halve liters Heineken bier naar binnen gooien terwijl ik neurotisch verschillende punk cassettes voor mijn gasten draaide. Na 8 flessen bier was het tijd om naar de "Vrije Vloer" te gaan. Tot onze verrassing bleek ook vriend Onno in de rij te staan. Hij wilde niets van ons weten, wat ik heel raar vond. Achteraf gezien waren we gewoon stomdronken en vervelend, en hij nuchter. Eénmaal binnen vond Vlad het nodig om met mij te gaan pogöen. Heftig rondspringend knalden we tegen allerlei mensen aan. Dat ging heel even goed, totdat een bodybuilding portier ons op straat zette. Vlad en ik zwalkte door de straten van Utrecht om in discotheek "Astaire" te eindigen. Hier zakte ik zowat bewusteloos in elkaar, zittend met mijn hoofd tussen mijn knieën. Het publiek dacht even dat ik onwel was geworden maar al snel werd ik als een dronkenlap met rust gelaten. Vlad vond dit schouwspel blijkbaar ook niks en hij sleepte mij de discotheek uit. Met de taxi weer terug naar de Amsterdamsestraatweg. Daar aangekomen stond de huisdeur open. Mijn vrienden zouden bij mij logeren. Ik voelde al nattigheid. Ze hadden het ruitje van de huisdeur ingeslagen omdat ze anders op mij moesten wachten. Boven zaten ze lekker rustig naar een cassette van Telemann te luisteren. "Wie heeft dat gedaan?" gilde ik woedend. Uiteindelijk gaf Pierre toe dat hij het was geweest. We gingen toch maar slapen en ik was de hele nacht bang voor de reactie van de huiseigenaar. Een kaasboer die al kwaad werd toen hij in de keuken een ijskast ontdekte, waarvan de deur open stond. De volgende ochtend was ik nog steeds kwaad en begon de hele tijd te kankeren op Pierre en Mischa. "Dat hoef ik ook niet te flikken in jullie woongroep!" zei ik woedend. Pierre en Mischa woonden in prachtig pand op het Valeriusplein waar een commune van Sai Baba was gevestigd. Het had geen effect meer. Ik bracht de heren naar beneden en inderdaad stond de huisbaas mij op te wachten. "Hoe is dit gebeurd?". Ik vertelde hem de waarheid. Hij werd niet eens echt kwaad. Het kwam er op neer dat ik het ruitje zelf moest vervangen. Meerdere malen bood ik hem nederig mijn excuses aan. Als het aan hem lag kon ik ook  meteen de huur opzeggen. Met de boys hebben we nog een kopje koffie gedronken in een kroeg tegenover het abattoir. Vlad kreeg ineens de slappe lach omdat een barkeeper raar lang nekhaar had. Die "matjes" waren toen net uitgevonden. Mijn vader haalde de stoet op. Ik ging opzoek naar stopverf en een nieuw ruitje. Vlak bij het AZU miste ik een stoplicht waardoor ik bijna met mijn vouwfiets onder een auto kwam.