Frank Sinatra dood. Sinatra hoort bij mijn opvoeding. Mijn moeder vertelde me regelmatig over zijn unieke stem, over zijn charmante uitstraling, en waarom Willy Alberti de Nederlandse Frank Sinatra was. Mijn Jazz leraar (beroemd jazzbassist Arnold D.) zei ooit; "Frank Sintra is geen Jazz, dat is vocale amusements muziek". Nu, na zij dood verschijnt in de pers de ene lovende  beschouwing na de andere.  Sinatra zong standards. Ooit zei hij eens tijdens een live optreden over het nummer "Something" van The Beatles; "Dit is het mooiste liefdesliedje waar het woord "liefde" niet in voor komt".  Het concert waarin hij dat nummer zong stamt uit  begin jaren zeventig, niet veel later dan 1969, het jaar waarin Abbey Road en dus "Something" verscheen. Het is typerend voor de repertoirekeuze van Sinatra. Compromisloos. De man had een feilloos gevoel voor goeie nummers. Maar Sinatra werd vooral populair met oude nummers, standards uit de jaren 30 en 40. "Night and Day" van Cole Porter werd mede door  het geniale arrangement van Nelson Riddle, nieuw leven ingeblazen.  Maar alle techniek en goeie nummers ten spijt. Het gaat om het zogeheten "timbre", oftwel de klankkleur. Dat is het bijzondere, hetgene wat de eeuwigheid ingaat.  Als ik zijn stem hoor bekruipt me gevoel van volwassenheid. Als Frank zegt "I get a kick out you" dan kan niemand hem dat beter na zeggen. Die stem is overal uit te halen. De stem die door merg en been gaat. Het een soort mengvorm van sensualiteit en optmisme. Miles Davis heeft vaak samen met Sarah Vaughan gespeeld en was diep ontroerd door haar timbre, maar ook hij was geraakt door "White Frankie".Ik durf te veronderstellen dat Frank Sintatra de hele Jazz geschiedenis heeft beinvloed. Die Arnold D. is een hele goeie bassist en een aardige man, maar zoals veel kunstenaars met weinig succes, diep gefrustreerd over het mega-succes van Frankie, terwijl hij met ingewikkelde kunst-jazz nauwelijks aan de bak komt. Jazz is kunst. Maar ook Parker speelde regelmatig in rokerige lawaairerige clubs waarbij het publiek ongeinteresseerd met de rug naar hem toestond. Jazz is geen "concert" muziek, het is kroeg muziek. Big-bands treden natuurlijk wel op concertzalen, zo ook Sinatra en Charlie Parker, soms. Ooit zei ik tegen de Utrechtse tenorist Gijs H. dat jazz  gaat over romantiek. Daar was hij het "a priori" niet mee eens, maar ook niet mee oneens. The so called mellow tone that's all what Jazz is about, ook dat wist mellow Frankie. Maar ook, de energie, de timing, de levensvreugde...................als de liefde zelf.