Een bescheiden hommage


Er wordt veel gesproken over humor. Veel nagedacht ook. Bij Stan Laurel en Oliver Hardy, was het Stan Laurel de die grappen bedacht. Leuk om te weten. Maar wat zouden de dikke en de dunne zijn zonder Oliver Hardy? Zijn charisma ontroerde niet alleen Amerika maar de hele wereld. Die man hoefde bijna niets te doen om mij aan het lachen te krijgen. Vergelijkbaar is de relatie tussen Wim T. Schippers en Dolf Brouwers. Zou Dolf Brouwers ooit op zo'n hoogtepunt zijn gekomen als Wim T. Schippers niet had bestaan en Sjef van Oekel dus ook niet? Ik geloof dat een geboren komiek als Dolf Brouwers een hoogst zeldzaam verschijnsel is. De man heeft natuurlijk de nodige erkenning gekregen, maar lang niet genoeg. Wat hij ook zei, hoe hij ook keek. Nooit had ik het idee dat hij "speelde" of leuk wilde doen. Toen Sjef van Oekel begon te schreeuwen en bij de kleinste dingetjes in paniek raakte, moet ik ongeveer elf zijn geweest. Zoiets idioots had ik nog nooit gezien. Onbegrip bij mijn vriendjes. Toch wist ik toen al dat "Sjefke" uniek was. Opvallend bij grote komieken is dat ze instaat zijn om zang, dans en acteren op een geniale manier te combineren. Zo ook bij Dolf Brouwers. Zijn mimiek was onnavolgbaar. Bij de komieken van nu zoals, André van Duin, Freek de Jonge en zelfs bij de briljante Michiel "Oboema" Romeijn is het toch te zien dat de grappen vooraf bedacht zijn. De kracht van de ware komiek is dat hij alleen maar op hoeft te komen, een wenkbrauw hoeft op te trekken om de zaal plat te krijgen. Dolf Brouwers kon dat.