Ik was haast vergeten hoe mooi een vrouw kan lachen. Na 10 minuten vroeg ze: “Wil je met me trouwen?”. “Euh, over een paar maanden”. Alles zat mee, het lege donkere restaurant, de zachte muziek. “Hier kan je goedkoop en lekker eten”. Ik wist niet waar ik kijken moest. “Je ziet er inderdaad uit als een overjarig studentje”. Daar kon ik het even mee doen. Ze had bepaald soort schoonheid die ik wel van films ken, maar nog niet van dichtbij had gezien. Het was ongelooflijk. Door haar gemailde foto’s had ik natuurlijk wel een indruk, maar de werkelijkheid overtrof alles.  Ik probeerde haar iets uit te leggen over Mondriaan. Tevergeefs. Ik dacht alleen maar dat die schilderijtjes niets meer voorstelden in vergelijking met haar mooie, maar harde blauwe ogen.  Met mijn meester-telefoon gehoor, had ik al vernomen dat Popke niet zo goed kon luisteren en als zodanig niet echt in mij geïnteresseerd was. Ik koesterde een stille hoop dat dit in werkelijkheid wel zou meevallen. Helaas. Ze was hard en breekbaar tegelijkertijd. In een modern café mocht ik niet te dichtbij komen. “Je wordt toch niet verliefd hè?” Ik zag aan haar ogen dat ze het meende. Ze wilde in de auto “California dreaming” meezingen en bij haar thuis zou ik gitaar moeten spelen. Leuk vooruit zicht. Toch was er al iets bij me geknapt. De boodschap was duidelijk. Maar ik wilde zoo verschrikkelijk graag het gevoel hebben dat ze mij ook maar heel een klein beetje leuk vond. In de auto vroeg ze “Je gaat toch wel meezingen he?”. Alsof ze voelde dat ik niet meer bij de les was. Ik deed het toch maar “Stopped into a church, and pretend to pray”. We verlieten de stad en kwam in oneindig laagland terecht. Zelfs deze schoonheid deed me niets. Haar nieuwbouwwijk was deprimerend. In haar straat hingen al een hoop vlaggetjes voor koninginnedag. “Hm, dat ik voor de vlaggetjes nog moet meebetalen, het zit waarschijnlijk in de servicekosten, betaal jij eigenlijk servicekosten?” Popke had de merkwaardige neiging om te beginnen met redundante informatie, daarop gelijk een vraag te stellen en het antwoord niet te willen afwachten. Haar kale, brandschone huiskamer kwam formeel over. Ik besloot maar even gitaar te gaan spelen. Het werd er niet gezelliger door. “California über alles” zong ze ineens. Wat was ze toch veelzijdig! Eenmaal tegenover haar kwam het hoge woord eruit; “Het klikt niet echt hè? Ik probeerde het ijs te breken door te vertellen hoe lief en gevoelig ik haar wel niet vond. Ze bleek toch een soort bang voor mannen te zijn en werd ineens zo vreselijk eerlijk. Ik was geraakt. “Wat kijk je vreemd?” zei ze. Haar geluidsinstallatie stond in een klein kastje met wit-glazen deurtjes. Nadat ze een cd’tje had opgezet deed ze voorzichtig de deurtjes dicht. Ik zette later de muziek even zachter en deed per ongeluk de deurtjes iets te hard dicht. Ze keek een beetje verbaasd. “Als je die deurtjes te hard dicht doet slaat de CD over”. Die deurtjes waren een soort metafoor voor haar persoonlijkheid. Kwetsbaar, schattig en mooi om te zien. Ik mocht even kijken hoe de rest van haar woning eruit zag. Het was een superwoning met veel bergruimte. In de slaapkamer hingen kleine glazen sterretjes aan de  muur geplakt. Ze deed het licht uit; “In het donker geven ze licht”. Nu helaas niet. Die sterretjes waren het enige chaotische of spontane element in haar huis. “Kijk dit kamertje heb ik onlangs paars-achtig blauw geverfd”. “Zijn je ogen ook paars-achtig blauw? vroeg ik. Ze schrok weer een beetje. Terug in haar huiskamer vielen er toch weer stiltes. Om 22.30 was het tijd om naar huis te gaan. Ze bracht me terug naar het station. In de auto vroeg ik of ze geen spijt had. “Het was wel wat matjes” vond ze. De laatste beruchte blik in de auto. Ik wilde nog iets zeggen. “We zien wel” zei ze en keek me nagenoeg emotieloos aan. Ik deed de deur dicht. Op het station was ik toch uit mijn doen. Alsof ik even dronken was en nu een kater kreeg. Thuis bleek dat er een boodschap op mijn antwoordapparaat stond. Mijn vader vertelde me dat ABBA om 20.00 uur op televisie zou komen. Verdomme, gemist. De kans om Frida te zien. De mooiste vrouw die ik ken, van foto’s.