Onder de spreeuwen Tussen de Demka spoorbrug en de Amsterdamsestraatweg ligt de "Muyskenweg". Een niets betekenend straatje, ware het niet dat ik daar elke ochtend doorheen moet om bij de spoorbrug te komen. Ook iedere dag zie ik daar een moeder met drie kleine kinderen in een Renault 4 stappen die inmiddels tot de 'old timers' behoort. Elke keer vraag ik me dan af of dat wel veilig is, die kleintjes in een wrak vervoeren. Nu was het een zonnige voorjaarsmiddag. Ik was rustig richting huis aan het fietsen en zag een laaghangende zwarte scherm vogels die vreemde bewegingen maakte boven de Muyskenweg. Waarschijnlijk spreeuwen. Een brei die telkens als een zwarte rookwolk van vorm veranderde. Ik dacht dat ze spoedig in een hoge boom zouden landen maar dat gebeurde niet. Het was een beetje angstaanjagend, deed denken aan 'the Birds'. Een vrouw probeerde met een oude krant de vogels van haar balkon te weren, zinloos natuurlijk. Ik bleef doorrijden en de zwerm kwam steeds dichterbij. Uiteindelijk reed ik er onderdoor en hoorde het geluid van honderden bewegende vleugels. Een soort gefluister. Maar ook het geluid vogelpoep wat overal rond om mij heen op de grond klaterde. Ik voelde me als een lot in een loterij, kon ieder moment geraakt worden maar dat gebeurde uiteindelijk niet. "Heeft u voor mij een vuilniszak?". Ik bedoelde natuurlijk 'een plasticzak'. De Cassier met halflang haar en duffe blik keek er nauwelijks van op. Ik was moe en had helemaal geen zin in Albert Heijn. Dit grote, nieuwe filiaal aan het einde van de Amsterdamsestraatweg zit altijd stampvol met studenten. Als ik toch al rusteloos ben, word ik nog veel nerveuzer van van al die typjes die rond lopen met een hoofd, alsof ze al de manager van weet ik veel wat zijn. Dan zit ik nog liever onder de spreeuwen.