Sterdam Ik liep langs het concertgebouw en keek naar het museumplein. Het is ontdaan van de lange allé met bomen en auto's wat het museumplein een statige maar ook wereldse aanblik gaf. Tegenwoordig is het plein leeg en groen, een grasveld. Iedere keer is het een klein beetje de verrassing wat er nu weer staat. Soms een ijsbaantje, in de zomer popconcerten. Nu stonden er levensgrote driedimensionale letters met de witte tekst "I amsterdam". Tenminste, ik wist dat dat er zou moeten staan maar ik kon de rode letters "I am" nauwelijks lezen. Ze verdwenen in de groene achtergrond. Die fantasieloze woordspeling, waar een miljoenencampagne op gebaseerd is, zei mij toch al niks. Het is geheimzinnig om kleurenblind te zijn. Begin 1990 kreeg ik mijn eerste woning. De 5 deuren in het halletje heb ik allemaal 'lichtblauw' geverfd met verf die ik zelf had uitgezocht bij de Hema. Alles ging goed totdat mijn vader binnenkwam en zich geërgerd afvroeg waarom ik die deuren zuurstokkleur had geverfd. Hij bedoelde lichtpaars. "Ja, dat schilder je volgende week toch weer over". Ik heb er nog 12 jaar tegen aangekeken. Op de kleuterschool was een jongetje met blond haar die altijd vuurrood werd als hij verlegen was. Ik zag alleen dat hij iets donkerder werd van huidskleur maar zocht er toen nog niks achter. Veel later ontdekte ik rood haar. Duizenden met henna beschilderde muizen lopen door de straat en dan plotseling die echte rode manen. Diepe onschuld, opgewektheid en levenslust. Alsof het roodharige meisje weet dat de lieve heer haar iets beter heeft toebedeeld.