Tango in 10 minuten Het toeval wilde dat ik mee mocht doen aan een gratis tangoles. De ruimte was schaars verlicht, een soort theaterzaal in een veganistisch bolwerk. De mensen die daar rondliepen zagen er niet bepaald uit als 'krakers'. Ik vond het wel prettig om op de felverlichte dansvloer te staan. Zo'n tango dat zou ik wel even doen. Onze lerares zei vrolijk; 'Zoals altijd is er een gebrek aan Heren. Dames kies uw Heren!'. Ik kreeg het spontaan benauwd want ik werd niet meteen gekozen. Seconden kropen voorbij. Enkele meisjes keken quasi nonchalant een andere richting op. Maar daar was ze, mijn jonge tango prinses. Lang blond haar, blauwe ogen, liep lachend op mij af. Ik werd nog onrustiger. 'Ik heb het nog nooit gedaan' zei ik. 'Dat maakt niet uit hoor. Ik heb een paar jaar les gehad' zei ze bemoedigend. 'Het eerste wat je bij tango leert is lopen, eigenlijk is tango gebaseerd op lopen' zei de lerares. Dat lopen dat ging wel. Nu kwam de 'Ocho'. Niet meer dan een paar simpele pasjes en een draai. Ik kon het niet. Vanaf het begin niet en later ook niet. Mijn meisje bleef vriendelijk. 'Het gaat goed' zei ze. Ik voelde die zwoele pasjes niet goed aan, begreep de muziek niet, eindigde na haar draai steeds op de verkeerde plek. Ik begon te transpireren. Na de tiende keer zei ze lachend; 'Dank je wel' wat het einde van onze dans betekende. Ik wilde de vloer niet meer op. Stond aan de kant en keek naar een enkeling die het wel kon. Bij de uitgang stond het meisje weer. Ik durfde nauwelijks langs haar te lopen. 'Tot ziens' zei ik. Ze groette beleefd terug. Vlak daarna zag ik haar in een ander danszaaltje, druk pratend met een kalende man. Ik was minder dan lucht.