Learnin' the blues Blond haar, blauwe ogen, lichte argwaan. Kwetsbaar in Café Alto. Haar eerste keus was; Sem Sauerbrem Daarna de ogen op mij gericht. Hartslag sneller, temperatuur hoger Dit kende ik nog niet. Café Reijnders, zat ze op mijn schoot Vol trots en opwinding Iedereen kon het zien. "Willem heeft beet" zei Vlad Voor de Churchillflat. Uitzicht op de weilanden van Amstelveen. Ik zat op mijn rode Suzuki. Zij stond tussen mijn benen. Een koude avond. Mijn eerste zoen. Ik streek over haar harde sportdijen. Dit was dus de eeuwigheid. Een koele blik viel mij ten deel. Alleen achterop de brommer, verscheen er een glimlach. Toen leek ze gelukkig. Bij Pa en Ma in haar kinderkamer. Toepen. Ik kende het spel niet. Wist niet meer wat ik moest zeggen, Zij ook niet meer. Handbal deed ze. In de sporthallen bij het Olympisch stadion. Ik begreep dat ik niet welkom was. Floot de melodie van ‘Killer Joe’. Gehuld in handbaltenu was Lizet, oogverblindend Lizet verscheen bij de ingang van buurtdisco Blacklight. "Ik moet je iets vertellen"; zei ze. Ik hield me hoog. Vroeg vrolijk of ze naar binnen wilde. Dat wilde ze niet. Thuis draaide ik "Seventeen seconds". Vlad heeft later nog met haar gesproken. "Hij was zo stil bij mij thuis" zei ze.