Timmer aan de Dijk De voormalig eettafelgenoot Rex was een wandelende film-encyclopedie. Zondagavond Amstelstation 19.50 kwam ik hem tegen op het perron bij spoor 4. Al snel spraken we in de trein naar Utrecht over films. Het was wel een grappig iemand die Rex. Twee meter lang, bril met donker montuur een zware, vrij luide stem en immer gehuld in zwarte "Saint-Germain" kleding. Omdat hij 10 keer zoveel films had gezien als ik betekende dat niet dat we exact dezelfde smaak hadden. Zo vond hij 'der Untergang' een waardeloze film en 'Revenge of the Sith' Een meesterwerk. Daar was ik het a priori mee oneens. Na een vrolijk gesprek stopte de trein bij de Cartesiusweg, vlakbij de Amsterdamsestraatweg in Utrecht. Niks bijzonders, de trein stopt wel vaker even voor het Station. Ik was dezelfde middag bij Sail 2005 geweest. Een waanzinnig drukke happening waar mensen het leuk vonden om in een soort 'sluis' (drukke kade) naar de zijkant van oude zeilschepen te kijken. Ik zat er ook in. Ineens liep alles vast en kon ik niet meer voor of achteruit. Voor mij einde Sail. In de media werd Sail gezien als een ideale plek voor een terroristische aanslag. Dat gebeurde niet. "Bommelding" werd er omgeroepen in de trein. Geen nadere details bekend. De trein bleef staan. Ik schrok. De mensen in onze coupé reageerden laconiek. Rex zei nog; "O, dat stelt niks voor. Loos alarm die rot NS weer". Ik was toch minstens een uur heimelijk in de veronderstelling dat er een bom onder mijn stoel lag. Een paar bankjes verder zat een jong meisje met een grote, donkere zonnebril. Ongevraagd begon ze met haar telefoon liedjes van Prince af te spelen. Ik besloot om bij 'Rasperry beret' mee te gaan zingen. Het meisje liep later de coupé uit om ergens anders te gaan roken. Ze was klein, lang haar en deed me heel erg denken aan 'Georgina Verbaan'. Haar oudere vriendin zei nog; "Ja, morgenochtend gaat ze op vakantie naar Florida voor zes weken... en wij moeten zo nog naar Nijmegen". "Dat is zielig"; merkte ik nog op. Iedereen in het treinstel bleek in het bezit van een mobiele telefoon. Ik belde mijn ouders en stuurde wat smsjes naar mijn meidje. Ineens stopte mijn telefoon er mee Ik had eerder teveel mp3's afgespeeld, batterij op. Ik mocht even met de telefoon van Rex naar mijn vader bellen. "Het gaat om een verdacht pakketje op Utrtecht CS". Het was dus echt loos alarm, maar in de trein werd niets omgeroepen. Het was inmiddels 22.30. De reizigers werden een beetje melig en ik voelde dat ik mijn Marianne Timmer (32) verhaal wel kon vertellen. Rex wist stoer niet wie Marianne Timmer was. Ik stond op. "Ik heb vandaag in de Privé gelezen dat Marianne Timmer gaat trouwen met een zekere Henk Timmer, de keeper van AZ. Daar ben ik heel ongelukkig en jaloers over". Normaal zou ik zoiets nooit tegen iedereen in de trein vertellen, behalve als ik dronken ben. Een onberekenbaar ogend mannetje zei ineens: "Waarom is die keeper niet goed genoeg?" "Dat is hij juist wel, maar ik ben toch jaloers zei ik". "Wist je dat Marianne Timmer naakt in de Playboy heeft gestaan" zei hij. "Nee, dat heeft ze niet". Ik wist 1000% zeker van niet. De jongen werd echter quasi geïrriteerd. "Dus je gelooft me niet!" zei hij licht intimiderend. Ik ging er verder niet meer op in. Ik wist wel dat Marianne ooit heeft 'overwogen' om in de Playboy te gaan staan maar dat ze dat uiteindelijk niet heeft gedaan. Plotseling liepen er mensen langs de trein. Dit zou kunnen betekenen dat we de trein uit konden. Nu kwam het moment dat we afscheid moesten nemen. Ik wist dat het nog geen vijf minuten lopen was naar de Amsterdamsestraatweg en dat daar genoeg bussen reden. De mensen die verder moesten dan Utrecht CS besloten om in de trein te blijven. Dit afscheid deed me denken aan de oer-rampenfilm 'The Poseidon adventure' waarbij de achterblijvers uiteindelijk met schip en al ten onder gingen. We moesten letterlijk de trein uit springen. Twee meter boven de grond omdat de trein vast stond op een soort dijk, aangelegd voor de spoorbrug. Ik moest springen maar durfde niet echt. Gelukkig werden we opgevangen door soldaten. "Rustig maar hoor meneer" zeiden ze geruststellend. De ‘gigantisch’ ogende trein zag er indrukwekkend uit zo hoog op de dijk, maar ook griezelig. Deze nachtelijke exodus begon nu wel steeds meer op 'War of the worlds' te lijken. Een knap Joan Jett-achtig meisje wilde graag met mij en Rex mee. "Ik durf niet alleen over te Amsterdamsestraatweg te lopen" zei ze. Nu nog de straat vinden. Beneden aan de dijk stonden overal hoge hekken dus zomaar naar beneden lopen kon wel maar had geen zin. Er bleek een ‘ontsnappingsroute’ te zijn maar daarvoor moesten wel de sporen oversteken. Dat deed ik met tegenzin omdat ik altijd al bang wordt bij onbewaakte spoorweg overgangen. Joan Jett zei nog; "Er rijden nu toch geen treinen meer". De dijk afgeklommen, geperst door een opening van een omgevallen hek liepen eindelijk ‘bevrijd’ op straat. Het meisje vroeg of ze alsjeblieft op mijn strippenkaart mee mocht want ze wilde niet lopen. Op de Amsterdamsestraatweg hoorde ik nog vanuit de verte iemand roepen; "Marianne!". In de bus om 24.00 besefte ik weer dat ik de volgende dag moest werken en om 8.00 uur bij de mondhygiëniste moest zijn.