In die Albert Heijn was ook een vleeswaren afdeling. Braaf koop ik daar mijn 2 ons jonge kaas gesneden. Op de één of andere manier vind ik het nooit leuk in die supermarkt. Ik ben wel eens in andere supermarkten geweest die wellicht armoediger ogen, maar waar het toch weer lekker anoniem is
Het zogenaamde huiskamer-sfeertje ervaar ik als beklemmend. En in die Albert Heijn komen ook nog vreselijk veel jonge, corps-achtige, studentjes. Nou heb ik eigenlijk niks tegen corpsleden, ik loop zelf ook altijd met dat soort kleren, maar overdaad schaadt. Er stond een man in de rij. Hij moet ongeveer veertig zijn geweest. Hij had een snor en wat langer, grijzig haar. Zijn kleren waren onopvallend, enigszins alternatief. Hij had twee flinke stukken rauwe ham bij zich. "Deze ham wil ik graag vliesdun gesneden hebben" vroeg hij op strenge toon. Het beeldschone Indische meisje achter de toonbank keek hem verschrikt, haast angstig aan; "Maar meneer deze ham is van uzelf en die mogen wij eigenlijk niet snijden". Ik hoopte dat het meisje kwaad zou worden. Dat werd ze niet. "Eh, ja ik weet niet waar ik het anders zou moeten laten snijden" zei de man nog. Ik moest onterecht wachten op mijn beurt, vanwege zijn vliesdunne rotham. Ik werd woedend. Ik zei niks. Een andere verkoopster hielp me. Het Indische meisje heeft later van mij, zomaar, een CD van Laura Figi gehad. Ik weet niet wat ze nou erger vond. Mijn CD’tje of dat verzoek om vliesdunne ham.