Als er één artiest is geweest die ik mijn jeugd heb vervloekt dan is het wel Vader Abraham. Voor mij was Pierre Kartner de aanvoerder van alle stompzinnige, commerciële rotmuziek. In een bekend familietijdschrift heeft Pierre ooit gezegd  "Van Agt en Wiegel" blijven voor mij de Keesie Verkerk en Ad Schenk van de politiek".  Daar bedoelde hij het conservatieve regime van de CDA/VVD mee, degenen die in mijn ogen Vadertje Den Uyl hadden vernietigd. Pierre kon je volgens dat blad uit zijn bed lichten voor een "coteletje" (schoudercarbonade). In hetzelfde tijdschrift werd ons een kijkje gegund in het huis van de componist. Pierre had wel twintig verschillende gitaren aan de muren hangen. Alsof hij meer akkoorden zou kennen dan G / C / A? Tijdens een fietsvakantie in zuid-frankrijk begeleide ik met gitaar en zang een groep meisjes van rond de twintig. Het leukste nummer vonden ze veruit "het smurfenlied"
Ik plaagde ze door te zingen "Vinden jullie neuken fijn?" Waarna zij iets riepen van "Bah, ome Willem" Ik moest op het laatst wel toegeven dat ik het toch wel een erg opwekkend en pakkend wijsje vond. Al deze gebeurtennissen hebben plaats gevonden vóór de house revolutie.
De muzieksoort die een vernietigende  invloed heeft gehad op alle hedendaagse popmuziek. Zo erg dat het smurfenlied nu uitsluitend op een harde house-beat populair zou kunnen worden. Nu pas besef ik hoe belangrijk Pierre Kartner is geweest voor de Nederlandse muziek
Hoe pretentieloos is de vraag:  "Waarom zijn de smurfen klein? En het antwoord absurd, maar vriendelijk "Omdat jullie groter zijn". Ik word er nu juist vrolijk en gelukkig van in plaats van kwaad. Maar zo is het ook altijd bedoeld, als onschuldig vermaak. Er is nu een sterspot met Vader Abraham in een auto waarin het smurfenlied klinkt. De smurfen komen op de fiets van rechts en hebben dus voorrang. Door deze reclame wordt het echt duidelijk dat de smurfen niet meer zijn dan "kwetsbare kinderen". En Pierre is hun ware Vader.